Hoewel de wereld vergeven lijkt van media, wordt er minder gecommuniceerd dan ooit. Iedereen roept en doet maar wat zonder zich af te vragen of daar wel iemand mee gediend is.Tekst en foto's: René van Heusden ML
En zonder zich af te vragen of de waarheid (feiten) er nog toe doet. Of zonder verder te kijken dan de eigen neus lang is. Ook Nederwijnland doet vrolijk mee aan dit autistische gedoe.
Oh nee, het gaat hier niet om het spuien van non-informatie of lullige ´meninkjes´ in 140 tekens. Laten die exhibitionistische leutervogeltjes in wijnland eerst eens de passage in Le goût du vin van Emile Peynaud lezen – voor jeugdige types: dat is een boek – over de zorgvuldige formulering van een proefnotitie. Zullen we dan nog eens verder praten?
Het gaat al evenmin om het kwetterinitiatief van zestien aspirant-vinologen die via Twitter ´wijnvragen´ (!) menen te moeten en kunnen beantwoorden. Hoezo, versimpeling van de bedenkelijke soort? Dit echter terzijde. Een adelaar is immers niet geïnteresseerd in kleine musjes, hoe luidruchtig die ook zijn.
Leve de collegialiteit!?
We moeten het hier eens hebben over miscommunicatie, en wel in directe samenhang met bewuste misplanning. Een fijn staaltje daarvan mochten we eerder dit jaar al meemaken op 23 januari, toen Castilla y León op het lumineuze idee gekomen was om op exact dezelfde datum als Sopexa een proeverij te organiseren. Willens en wetens. Zeer slechte beurt dus voor de Spanjaarden.
Nog een voorbeeld. Op 19 maart jl. werd de 3e Italiaanse Wijn Vakdag gehouden, een hoogst sympathiek evenement dat al een eeuwigheid geleden voor die bewuste datum was aangekondigd, meenden ook Chianti Classico en de Nederlandse pr-agent daarvan, zijnde de Wine and Food Association, een ´professioneel´ evenement te moeten organiseren. Willens en wetens. Kon dat nu echt niet anders? Natuurlijk wel. Zowel de opdrachtgevers als hun handlangers zouden zich in een uur in de wind moeten schamen voor dit soort maffiapraktijken.
Een award voor hufterigheid waardig, te meer omdat dezelfde organisator eenzelfde geintje op 16 april meende te moeten flikken met andere Italiaanse wijnen. Ook weer op korte termijn. Alsof er voor die dag al niet genoeg aangekondigd was. Door kleine importeurs, Sloveense producenten, sommeliers en minstens twee bedrijven. Waarbij dus ook lang niet iedereen vrijuit ging. Nogmaals, kan dat nu werkelijk niet anders? Of is collegialiteit in wijnland een holle kreet aan het worden?
Les extrèmes se touchent
En dan te bedenken dat er juist in wijnland zulke mooie romances mogelijk zijn tussen partijen waarbij je dat niet zo een, twee, drie zou verwachten. Zo signaleerden wij met enige verbazing het gezamenlijke optreden van Albert de Jong en Karel de Graaf! Alfamannen met allebei nogal uitgesproken meningen over wijn.
Beide heren zagen we in Duitsland bij de proeverij in het kader van het Spätburgundersymposium in Bad Neuenahr. Hun vrijage schijnt zelfs een paar dagen lang geduurd te hebben, want ze waren ook samen in Eberbach! Dat is wederzijds een prestatie om diepe bewondering voor te koesteren. Wie de heren hoort oreren over hun geliefde Duitsland en Bourgogne weet waarop wij doelen.
Maar goed, dezelfde heren met hun onwankelbare en zelfverklaard onfeilbare eigen gelijk luisteren in de regel zo graag naar zichzelf, dat wat een ander te melden heeft irrelevant voor hun oren is. Niettemin. Alleen steekt de Bourgogneman voorlopig wel een beetje flets af naast de zuurstokroze pantalon van Gods enig gezonden Profeet inzake Duitsland. Waarvan akte.
Adieu Mmmmarco Meeuwsen
De afgelopen weken bereikten ons diverse mededelingen in de vorm van zogenaamde ´persberichten´. Het enige persbericht van de afgelopen paar weken dat er geen doekjes om wond en gewoon rechttoe rechtaan zei wat er echt speelde, was dat van La Gironde. Dat bedrijf meldde ermee te gaan stoppen wegens ernstige gezondheidsproblemen. Van wie stond er niet bij, maar we hebben onze gerede vermoedens dat het wel eens om Marco ´MMMM´ Meeuwsen kan gaan. Jammer, want enthousiaste kerels zoals hij lopen er in wijnland maar weinig rond. De boedel is overigens keurig verdeeld onder collega-importeurs van de goede soort. Sterkte, Marco!
Nico gaat, Fonger blijft
Van andere orde was de mededeling inzake het opstappen van de markante Haagse wijnhandelaar Nico McGough bij Résidence. Die, zo lazen we, altijd al gewild had dat zijn partner Fonger Kranenborg het uiteindelijk voor het zeggen zou krijgen. En wij moeten dat dan geloven. Rijke ervaring in wijnland heeft ons geleerd zulke hallelujaberichten met enig wantrouwen te bekijken.
Zo ook in dit geval, want de werkelijkheid was toch wat genuanceerder dan gesuggereerd in de mededeling. Wat er evenmin in stond, was dat het in deze rubriek met enige regelmaat genoemde stijlicoon Yvo Couprie nu ook aandeelhouder is. Wij vernamen dat uit zijn eigen mond tijdens Prowein, waar wij hem in het gezelschap van de nieuwe grote baas mochten begroeten. Beide heren gingen overigens stemmig, doch allerminst existentieel gekleed. Het is maar een weet voor hun talloze damesvolgelingen.
Wat Big Mac gaat doen? Het persbericht was er op z´n zachtst gezegd nogal vaag over. Alvast niet achter de geraniums zitten. Neem dat van ons aan.
Tweede leven voor WineLife
Ook voor de meiskes van WineLife breken er spannende nieuwe tijden aan nu ze een nieuwe uitgever gekregen hebben. Ze deden daar alsof ze on-ge-loof-lijk su-per en-thou-siast zijn over de Nieuwe Tijd plus obligaat bijbehorende uitdagingen. Hoofdredacteur Sharon van Minden jubelde het tenminste uit op haar site. Tja, umme, dat zit in werkelijkheid natuurlijk toch allemaal iets genuanceerder. Want hun fantastisch fijne uitgever Holland Media wilde gewoon van het blad af. Drie keer raden waarom een uitgever van een publicatie af wil.
FD dumpt HD
Maar dan het ´persbericht´ waar we om diverse redenen het meest van opkeken! Wegens de buitengewoon pijnlijke strekking ervan: ´vinpressionist´ HD aan de dijk gezet! Het weliswaar door het communicatiebureau Van Dantzig verzonden, maar naar alle hagiografische schijn door degene die de mededeling betrof zelf geschreven bericht meldde ons daags voor 1 april dat het Financieele Dagblad na ruim veertig jaar ineens genoeg had van HD´s wijnrubriek!
Anders dan bij columnist Heldring die meer dan vijftig jaar voor de NRC schreef, is het afscheid in dit geval niet zo elegant verlopen. Zo vernamen wij uit zeer betrouwbare bron. En dat is eigenlijk veel te diplomatiek uitgedrukt. Niet wat betreft de betrouwbaarheid van die bron, maar wat betreft het gebrek aan stijl bij de krant. Gewoon een ingesproken berichtje op het antwoordapparaat, dat was het. You´re fired! You´re history! Over hufterigheid gesproken. Of is dat de ´cultuur´ van het moderne, meedogenloze zakenleven? We prijzen ons gelukkig met de geruststellende wetenschap dat onze geliefde Hoofdredacteur nooit ofte nimmer zoiets zou doen.
*****
Schoon volk
Voor het eerst sinds jaren hebben wij weer eens een grote wijnbeurs bezocht. Niet zomaar een grote, maar de grootse van allemaal. Prowein dus. Indrukwekkend georganiseerd, want logisch. Alleen op het punt van de restauratieve voorzieningen is er ruimte voor verbetering. In dat opzicht zou men wel een voorbeeld kunnen nemen aan Vinexpo.
Overbodig te zeggen dat zo´n beursbezoek een feest der herkenning is, want we zagen werkelijk iedereen die maar iets voorstelt in het wereldje. Het moet dus wel heel vreemd lopen, willen we hier niet een paar smaakvolle middagmaaltijden in gunstig bekendstaande eetgelegenheden aan overhouden! We noemen slechts enkele coryfeeën: Fonger Kranenborg (Résidence), Peter van Houtert (Verbunt), Rudolf Th. Bijleveld (Intercaves), Henk Bart (Bart Wijnimport), Frank senior en Judith Poot (Poot Agenturen). Voor liquide versnaperingen en fijne gesprekken konden we aanleggen bij bonafide bekenden van het promotiefront, zoals Alain Jacobs (Duitse wijn – top Riesling)), Sara Channell (WOSA – bier) en Philine Weeber (California Wine Institute – bubbels) . Alleen daarom al de reis naar Düsseldorf dubbel en dwars waard.
Ook aardig om onze getalenteerde maar soms nog wat te primair opererende collega-wijnschrijver Lars Daniëls in actie te zien. Die wist niet hoe snel hij een door hem geschreven stukje op zijn tablet moest laten zien aan de sympathieke Duitse wijnproducente Sybille Kuntz. Heel modern en ook onschuldig. Maar wat leerden wij ooit van de eerder al genoemde wijnhandelaar McGough? Distinctie is distantie!
Chave meets Kat
Wanneer een grote meneer als Louis Kat zijn afscheid van Okhuysen viert, dan weet je dat zulks niet onopgemerkt zal gebeuren. En dat gebeurde ook niet. Uit Frankrijk waren vader Gérard en zoon Jean-Louis Chave overgekomen om in De Zwethheul aanwezig te zijn bij een memorabele proeverij van hun eigen wijnen. Hermitage dus, in wit en rood. Chef Mario Ridder en diens leermeester Cees Helder bereidden aansluitend elk drie gerechten voor de ´wijn-spijs´. Een ML ♥♥(♥) lunch met louter Chavewijnen dus.
Hoewel wij tamelijk verwend zijn, was ons zoiets nog niet eerder overkomen! Wij noemen hier slechts de combinatie van ganzenlever en een farce met zwarte truffel in een deegkorst op het bord – een signatuurgerecht van Helder – en Hermitage blanc 2005 in het glas. Niet meer van deze wereld. Ultiem hedonistisch geluk! Zelfs de tot onze verrassing aanwezige supermarkt- en biopromotor Nico Klei, die ooit liet optekenen dat hij niets heeft met buitenshuis eten in nette zaken en zelf een schreef dat bocht uit Marcillac hem meer zou doen dan cru´s uit Margaux, zat te glimmen van oor tot oor.
Chave mag dan niet bio zijn en De Zwethheul een nogal chique tent die foie serveert; wanneer het zo existentieel lekker smaakt, dan is enige rekkelijkheid volledig te begrijpen. Onze dank trouwens ook aan Xavier Kat voor de organisatie van dit gedenkwaardige partijtje.
*****
Tweemaal 020
Korte tijd hierna lunchten we beroepshalve met onze gewaardeerde collega Harold Hamersma in restaurant Bolenius aan de Amsterdamse Zuidas. Te 020 en omstreken erg opgehemeld, maar wij snappen dat nog steeds niet zo. Dat is niet vanwege de omgeving vol graaigrage banktypes en al helemaal niet vanwege chef Luc Kusters & maître Xavier Giesen die allebei aimabele personen zijn. Wel vanwege een simpel gegeven dat de fles Chassagne zich opvallend moeilijk liet combineren met de diverse gerechten. Door storend zoet of sterke rooksmaak. Een zeker gebrek aan balans dus. Waardering: ♥. Het gezelschap van de Grote Hamersma maakte dat alles overigens meer dan goed.
Bij Bord´eau, het restaurant van Hotel de l´Europe, liggen de zaken anders. We hebben hier het afgelopen jaar diverse malen geluncht en waren telkens diep onder de indruk van het gebodene op het bord. Zo ook nu weer in het kader van een proeverij met wijnen van het Italiaanse Bertani. Waardering: ♥♥+. Trefwoord: puurheid. Als dat niet snel een Michelinster oplevert naast de al bestaande Heinekenster, dan moeten wij ernstig gaan twijfelen aan het oordeelsvermogen van de Franse bandenfabrikant. Maar ja, nu graag nog iets aan de rechterkolom van de wijnkaart doen. Get real!
LLLL
Hetzelfde advies aan Michelin geldt voor het in deze kolommen al eerder geprezen restaurant van het Wereldmuseum in Rotterdam. De Masters of Lunch hadden hier onlangs hun gecombineerde leden- en bestuursvergadering. Gelet op de platte structuur van de organisatie een fluitje van een cent. (Dit slaat overigens niet op de prijs van een flûte champagne, hoewel die bij het Wereldmuseum voorbeeldig laag is.) Enig agendapunt: locatie voor de volgende bijeenkomst. Ergens in Zeeuws Vlaanderen dus.
Omdat het in 010 lastig kiezen was van zowel menu- als wijnkaart, werd besloten maar zo veel mogelijk van beide te laten serveren. Alle voorgerechten bijvoorbeeld, behalve het meest gezond ogende. Waardering: ♥♥+. Collega Master Frank Jacobs schijnt de dag erna wel wat moeilijker te zijn opgestaan dan normaal. Zou het door de even attente als smaakvolle upgrading van de afsluitende champagne door de voortreffelijke maître Danny Gonzalez gekomen zijn? Waardoor het natuurlijk niet bij dat beoogde ene glaasje bleef… Tja, dat is zo ongeveer de enige keerzijde van een LLLL die tot 19.00 uur duurt.
Bidden voor bruine bonen
Last but not least: De Groene Lantaarn. Op het Drentse platteland en daarmee een ´schoolreisjesbestemming´ voor Randstedelingen. In de taxi van Hoogeveen naar Zuidwolde mochten we genieten van Drentse rock in de vorm van een gevoelig boerenliefdeslied waarin hunebed´n een ietwat dubieuze rol leken te spelen. Tja.
In het sfeervolle boerderijrestaurant van Jarno Eggen en Cindy Borger – je bent op het platteland of niet – lunchten we niet alleen in goed gezelschap van een heuse MV, maar beleefden we ook de mooiste maaltijd van het jaar tot nu toe. Eggen trok alle registers van zijn kunnen open. Super, wat deze chef zonder kapsones of poeha te voorschijn weet te toveren. Met een eigen signatuur, uitgebalanceerd en met af een toe een originele knipoog naar de boerderij. Als Bartje in De Groene Lantaarn door Cindy bruine bonen uit de keuken van Jarno voorgezet zou krijgen, zou hij er niet alleen voor bidden, maar er nog veel meer voor danken. ML ♥♥♥!
Om een indruk te geven waarom een trip naar Zuidwolde een must is en omdat Jarno en Cindy, bescheiden als ze zijn, niet om de andere dag met hun hoofd in het Stan Huygens Journaal staan, onderstaand het menu dat wij voorgeschoteld kregen. Dat we daar niet op een droogje bij zaten, behoeft hopelijk geen betoog:
René van Heusden ML
Foto´s Nico McCough en Nico van Houtert: Arnold van West
