Wine Society geeft deze aflevering antwoord op een aantal prangende vragen, zoals: maakt Bavaria ook Champagne, welk media-advies krijgt Marita de Beer, hoe hoog zijn de prijzen op de wijnkaart, hoe kies je de beste wijngids en wat is de situatie in de relatie tussen Anneke Tot en de enige echte Master of Lunch?
Wegens allerhande toestanden, zoals betrekkelijke rust aan het wijnfront en onze eigen remigratie naar en herinburgering in Nederwijnland (inclusief het toestemming verlenen aan nieuwe buren om Oranjeparafernalia aan ons huis te bevestigen), hebben we een aflevering van deze veelgelezen rubriek overgeslagen. De gevoelige documentaire op de site van By the Grape (en ook die van Perswijn) waarin wij zelf op fijnzinnige wijze als Wijnheld geportretteerd worden, zal echter veel goedgemaakt hebben. Het zal de ontwikkelde lezeres (m/v) zijn opgevallen dat de bewuste documentaire in de week van het filmfestival in Cannes online ging. Dit echter terzijde. Maar we kunnen het natuurlijk moeilijk over ons eigen succes hebben. Ook ego’s van wijnschrijvers hebben hun grenzen. En het Echte Leven bood en biedt weer volop reden tot verbazing en vermaak.
Doet ML het met Tot?
De lezeres (m/v) stelle het zich even voor! Tijdens ons bezoek aan een fijn door Perswijn georganiseerd evenement in de grote havenstad R., waar wij ons samen met de welbekende drs. Anneke Tot aandachtig verdiepten in het gebodene, werd ons door een van aanwezigen in alle ernst de vraag gesteld of voornoemde pr-diva onze wederhelft is. Wij moesten degene die de vraag stelde teleurstellen. Of is de term ‘geruststellen’ wellicht beter op zijn plaats? Want nee, dat is niet het geval. Toegegeven, een hoogst intrigerend concept is het natuurlijk wel. We hadden de avond tevoren overigens samen met la Diva uiterst genoeglijk gedineerd in de exclusieve Kralingse dining club Roberta’s Hoeve (ML♥) , waar gewoonlijk Heymann-Löwenstein of August Kesseler & ander fraai Duits uit magnum geserveerd wordt. Select, want uitsluitend op invitatie, dus men make zich liever niet te veel illusies daar ook ooit eens binnen te geraken.
Comtes de Champagne in de polder
Het was de afgelopen weken wat stilletjes aan het importeursfront. Een uitzondering daarop vormde de driedaagse presentatie van Oud Reuchlin & Boelen in de landelijke omgeving van het Fort Wierickeschans bij Bodegraven. We waren er op de dag die in het teken stond van Bavaria. Ja, inderdaad, dat is bier. Net als Heineken, dat een aanzienlijk belang binnen de Zoetermeerse club heeft, maar deze vrijage met een andere brouwer toch wel tolereert. Dit echter terzijde. Anders dan de vorige keer in Zeist was het dit keer allemaal wat bescheidener van opzet. Nieuwszender BNR was bijvoorbeeld niet van de partij. Even wat rustiger aan? Maar daar stonden leerzame ontmoetingen tegenover. We spraken ondermeer met de nieuwe leider Albert van Weteringen. En, wat een verrassing, met de prachtig gerijpte oudgediende Ellen Bax die voor de gelegenheid Hugel vertegenwoordigde. De immer charmante Sara Channell, een van onze favoriete vrouwen in Nederwijnland, was zo attent ons persoonlijk bij de zeer Hollandse broodjeslunch (sic!) een hoogst stijlvolle verfrissing aan te bieden in de vorm van de bijzonder aangenaam smakende Taittinger Comtes de Champagne 1999. Met alle respect voor de brouwers van Bavaria, zo zien wij dat toch liever.
Bert & Otto in Jerez
Hoewel wij ons gelukkig prijzen het edele metier van geliefd & invloedrijk wijnschrijver te mogen beoefenen, dromen wij er soms wel eens van om een succesvol wijnhandelaar te zijn. Dat zit zo. In Jerez dineerden we onlangs in het kader van de Fería met de allerhoogste baas van González Byass in het plaatselijke restaurant El Bosque. Daar bleek, diplomatiek gezegd, de moderne Spaanse keuken nog niet zijn doorgedrongen en 19e eeuwse , maar de rijkelijk geserveerde wijnen waren meer dan in orde, dus dat maakte veel goed (ML 12/20). En zie, wie kwamen wij bij die gelegenheid ook weer eens tegen? Jawel, het succesvolle wijnhandelaarduo Otto Lenselink en Bert de Boer. Ze waren samen met hun dames op ‘zakenreis’, van de Algarve naar Marbella. Naar het schijnt heeft Otto in Marbella een optrekje. Aangezien Jerez zo’n beetje halverwege ligt, vast ook wel een decente golfbaan heeft en de stad tijdens de Fería tot in de kleine uurtjes feest viert, kon die tussenstop er wel af. Zeg u zelf, de glamour van de wijnschrijverij verbleekt bij die van de wijnhandel. O ja, met dat zwembad van Bert in Constantia, waarover we eerder mochten berichten, is alles weer goed gekomen.
Media-advies voor Marita?
En dan nu iets geheel anders. Met in zekere zin een element van Monty Python (sorry, jeugdige lezers, ML is van een zekere generatie.) Uit de politiek kennen we het fenomeen media-adviseur, iemand die je bijbrengt hoe je op eloquente wijze niets zegt. We vernamen uit doorgaans betrouwbare bron een intrigerend nieuwtje over Carsten Klint, jarenlang de stille kracht achter de successen van de fameuze Wine and Food Association en Gault Millau en in die hoedanigheid een soort Jack de Vries voor leidsman Jan G. T. van Lissum. (Maar dan zonder die merkwaardige interpretatie van normen en waarden.) Carsten is tegenwoordig niet alleen werkzaam bij de SVH, maar zich ook als media-adviseur. In horeca- en wijnland! En dat bijvoorbeeld zou doen voor iemand als Marita de Beer. Hier breekt ons de klomp, want wat moet je Marita nou in vredesnaam adviseren? Dat ze wat langzamer spreekt en niet drie talen tegelijk gebruikt maar één?? Of dat ze minder eerlijk is? Nee, dan kan hij beter zijn diensten als spindokter aanbieden. In horecaland ligt daar immers volop werk voor.
Bekering in Vijlen
Nederlandse wijn houdt ons al een poosje bezig. Sceptisch maar nieuwsgierig als we zijn, waren we onlangs op bezoek in het Zuid-Limburgse Vijlen bij Stan Beurskens, een nog jonge vent die ons telkens charmeert met zijn werkelijk charmante Limburgse tongval, maar meer nog door zijn tomeloze enthousiasme voor de Nederlandse wijnbouw. En die zelf het goede voorbeeld geeft. Kortom, iemand die op overtuigende wijze de daad bij het woord voegt. We moeten daarom iets bekennen. Tot voor kort waren wij uiterst sceptisch ten aanzien van Nederlandse wijnen op basis van kruisingen. Dat je zonder gif te spuiten wijn wil maken, is loffelijk, maar die wijn moet wel smaken. Veel Nederlandse wijnen doen dat (nog) niet. Vandaar onze bedenkingen. Weg met bedenkelijke meuk als Regent, ook al zit die in nog zo’n gelikte designfles en hangt er een ambitieus prijskaartje aan. Maar wij zijn wel een beetje bekeerd. Dankzij Stan. Hij liet ons namelijk een paar rode wijnen uit zijn eigen wijngaard Sint Martinus proeven, gemaakt van de jongste generatie kruisingen zonder storende bijverschijnselen. En wow!, ze smaakten naar echte Wijn. Het kan dus wel. Nu staan de stokken in Vijlen wel op een echte wijngaardbodem met vuursteen en mergel en niet op veengrond of achter een varkensschuur. Trots op Nederlandse wijn? Ja, mits. Beste wijngaardeniers, terroir doet er toe. Echt.
Fees met die Bees
We lunchten met André van Rensburg, nog zo’n kei in zijn vak. André is de markante wijnmaker van het Zuid-Afrikaanse landgoed Vergelegen. We deden dat op het terras van Hofstede Meerzigt te Zoetermeer, een etablissement dat ons steeds beter bevalt (ML 16/20 ♥). Met in de glazen uiteraard alle wijnen van Vergelegen die momenteel op de Nederlandse markt zijn. Wat een feest was dat! Feest met het Beest, want André vertoont in zijn optreden soms trekjes van de door ons bewonderde Jean-Marie Guffens. Maar dat is slechts een pose; in feite is het een aartsgoeie vent. Met zowel ambities als frustraties waar hij geen geheim van maakt – hij wil de beste van Zuid-Afrika zijn en evenveel erkenning krijgen voor zijn rode wijnen als voor zijn witte – en met bovenal een groot gevoel voor humor. Dat zijn gerespecteerde collega Beyers Truter ooit liet optekenen dat hij nie klaar kom nie zonder zijn bijbel, werd de running gag. Die Engelse term is eigenlijk een beetje misplaatst, want het gesprek ging voornamelijk in het Afrikaans en Nederlands. André is weliswaar een internationale ster die perfect Engels spreekt, maar die baie de Afrikaanse cultuur is toegedaan. En die het iets doet om met Nederlanders een gemeenschappelijk te delen. Dat geldt voor wel meer Afrikaners. En dat doet ons ook wat. Vandaar even een vraag: wat spreekt u eigenlijk wanneer u met Afrikaanstaligen omgaat? Toch geen nep Engels, zoals dat ondermeer in de Nederlandse ‘tophoreca’ gangbaar is?
Presentatie in stijl
Nog meer Zuid-Afrika! Hans Lippens van Three Wines Benelux (blijft toch een rare naam) introduceerde op hoogst fijnzinnige wijze zijn nieuwe producent Journey’s End, een nog jong maar al heel goed presterend bedrijf in Helderberg (Stellenbosch) en naaste buur van Vergelegen. Een akkefietje met Waterford en de vrijage van voornoemd bedrijf met de Bloemgroep zal daar mede debet aan geweest zijn, maar dat terzijde. Lippens had gekozen voor een lunch bij Chalet Royal om de gastronomische inzetbaarheid van de wijnen te demonstreren. Want zo hoort dat tegenwoordig. Een kolfje naar de hand van Gerrit Greveling, misschien wel de meest wijndeskundige chef van Nederland. Namens Journey’s End waren Rollo Gabb (tja, over rare namen gesproken), de zeer Engelse bedrijfsleider en zoon van de eigenaar, en de zeer Afrikaanse wijnmaker Leon Esterhuizen overgekomen om wat opwekkende woorden te spreken zonder de uitermate bevredigende maaltijd daarmee al te zeer te storen. Score derhalve ML 17/20. Tophoreca in gunstige zin. Zo zien wij dat graag.
Voorbeeldig geprijsde wijnkaart
Het is niet altijd feest. Somtijds raken wij gedeprimeerd door de in de rechterkolom van wijnkaarten verstrekte informatie. Lees: van prijzen die in geen enkele verhouding meer staan tot de inkoopprijs van de bewuste wijn. Ook al werd het hem door menigeen niet in dank afgenomen, het enige tijd geleden door HD geuite j’accuse was volledig terecht. Want laten we wel zijn, de essentie van een restaurant is toch de keuken en niet de kelder. Een restaurant is immers primair een eetgelegenheid met wijn als aanvulling. En als een gereed product dat als zodanig geen toegevoegde waarde meekrijgt behalve dat het op de juiste wijze geserveerd wordt. Hoe verdedig je met die wetenschap in het achterhoofd op aannemelijke wijze een vermenigvuldigingsfactor 4 (of hoger)? Maak dan liever de gerechten eens wat duurder. Of zijn diezelfde restaurateurs die excessieve wijnprijzen zonder blikken of blozen durven goed te praten daar ineens te schijterig voor? Zeker patroonscuisiniers zou het toch hun beroepseer te na moeten komen dat door derden gemaakte wijn voor hun omzet ongeveer net zo belangrijk is als hun zelf bereide gerechten.
Gelukkig zijn er ook zaken waar én fatsoenlijk gekookt wordt én de wijnprijzen uitgesproken gastvriendelijk gehouden worden. Wij kregen recentelijk van sommelier Robert Pham de nieuwe wijnkaart toegestuurd van restaurant At Sea aan de Scheveningse haven – onder de hand een waar eldorado voor wijnliefhebbers. Bravo! Al zouden de porties op het bord daar misschien wel wat groter mogen zijn.
Populisme
Weg met de onrechtvaardige bubbeltaks, zo meent Vader des Vaderlands. HD, die ooit in een interview in Alliance beweerde niets te hebben met de moderne technologie en zijn schrijfmachine eeuwig trouw zou blijven, riep op zijn site op om een petitie te tekenen die Haagse politici de daver op het lijf moet jagen. Zijn initiatief werd overgenomen door het hippe volkje van By the Grape om de komjoenetie echt te bereiken. Veertigduizend adhesiebetuigingen en de woekeraccijns wordt afgeschaft. In een ideale wereld althans. De realiteit van 2010 lijkt ons echter te dwingen tot een wat genuanceerdere kijk, c.q. de verwachtingen bij te stellen. Kon de zaak maar direct voorgelegd worden aan het volk in de vorm van een bindend referendum. Maar helaas, ook dat is dromerij.
En er is meer. Het initiatief van HD is voortreffelijk, voor zo ver het om champagne gaat. De heffing op treurigheid als prosecco mag wat ons betreft juist verdubbeld worden om het klootjesvolk van slechte gewoontes af te helpen. Een kolfje naar de hand van een betuttelende overheid, niet waar? Jammer ook dat dit initiatief een beetje amateuristisch is aangepakt. Want wat zou het mooi geweest zijn wanneer het iets eerder gelanceerd zou zijn en tot campagnethema dan wel onderwerp van verkiezingsdebatten had kunnen worden. Misschien zou een van de partijen er wel een heus breekpunt van gemaakt hebben. Nou ja, voor wat dat vandaag de dag in Den Haag waard is. We zijn trouwens benieuwd wat men van dit denkt ten kantore van de KVNW, de club die al decennialang beweert zich op nette & discrete wijze in te zetten voor lastenverlichting. Dit echter terzijde. Aan HD zouden we willen adviseren om naar het voorbeeld van de Franse Parti d’en Boire een eigen politieke volksbeweging te beginnen! Bij voorkeur een one issue en getuigenis partij ineen. Partij voor de Bubbels (PvdB) bijvoorbeeld. In het huidige tijdsgewricht valt daarmee minstens tien zetels te halen.
Ondertussen in gidsland
Hoe zou het ondertussen in Gidsland zijn? Van importeurs begrepen we dat het verzoeken om proefflessen regende. Van Nicolaas, Harold en Cuno. Want ja, de strijd gaat er natuurlijk weer om wie de meeste geproefd heeft. Bij de meiskes van de uitgeverijen die over de persberichten gaan, schijnt dat erg te scoren. Hoe meer, hoe indrukwekkender de prestatie. Kwaliteit is bijzaak gelet op de omstandigheid dat selectiecriterium nummer 1 onverminderd prijs is. Maar waarom zou een mens zijn dagen verdoen met het doorworstelen van agge nebbisj uit het grootwinkelbedrijf? En het gemene volk wijnen aanbevelen waar je zelf met een grote boog omheen zou fietsen? Omfietswijnen van de verkeerde soort dus. Zonde van de tijd. Wie het publicitaire en commerciële pleit gaat winnen? Wij zouden het nog niet weten. Durft u, ontwikkelde lezeres (m/v), er al een gokje op te wagen?
En, zomaar even een wild ideetje: zou er tijdens de Nationale Wijnweek niet zoiets te organiseren zijn als een ‘Premierdebat’ tussen de drie Gidsen, inclusief een publieke blindproeverij? Met live uitzending via By the Grape. Carsten Klint kan wellicht tevoren wat media-advies en nuttige spintips verstrekken.
René van Heusden ML
Op de foto, van boven naar beneden en van links naar rechts: drs. Anneke Tot, Sara Channell en Albert van Weteringen, Otto Lenselink en Bert de Boer, Ellen Bax, Stan Beurskens, André van Rensburg, Hubrecht Duijker en señoritas in Andalusia.
