Was will das Weib? Sigmund Freud is er zijn leven lang niet uitgekomen wat vrouwen willen. En hoe ze in elkaar zitten. Misschien stelde hij zich wel een onmogelijk te beantwoorden vraag. Immers, “een damesmood is voor mannen vaak niet te begrijpen”, zo lazen we op vrouwonline.nl. Wie ben ik dan om een oordeel te geven over een uitgave die gepresenteerd wordt als ‘wijnboek voor vrouwen’? Ik ben namelijk een man, zij het wel van de vrouwvriendelijke soort. En de schrijfster van het boekje benaderde zelf de redactie van Perswijn met het verzoek om aandacht aan haar opus te schenken. Ze heeft er dus zelf om gevraagd. We hebben het over Hoge hakken aan de wijn van Minta Nicolaï.
Was will das Weib? Sigmund Freud is er zijn leven lang niet uitgekomen wat vrouwen willen. En hoe ze in elkaar zitten. Misschien stelde hij zich wel een onmogelijk te beantwoorden vraag. Immers, “een damesmood is voor mannen vaak niet te begrijpen”, zo lazen we op vrouwonline.nl. Wie ben ik dan om een oordeel te geven over een uitgave die gepresenteerd wordt als ‘wijnboek voor vrouwen’? Ik ben namelijk een man, zij het wel van de vrouwvriendelijke soort. En de schrijfster van het boekje benaderde zelf de redactie van Perswijn met het verzoek om aandacht aan haar opus te schenken. Ze heeft er dus zelf om gevraagd. We hebben het over Hoge hakken aan de wijn van Minta Nicolaï.
Volgens het nogal opgewonden persbericht van uitgever mo’media ‘een inhoudelijk gedegen wijnboek met een eigentijdse uitstraling’. Dat belooft dus wat! Of doet misschien al het ergste vermoeden. Wijn voor vrouwen, die ondoorgrondelijke wezens met gebruiksaanwijzing. Vrouwen zouden zich bij hun wijnaankoop door andere criteria laten leiden dan die vermaledijde mannen die zo lang het wijnwereldje domineerden. Vooral de vraag: wat voor wijn drinken we bij het eten? zou daarbij belangrijk zijn. En met wie? Lifestyle, en zo.
Minta Nicolaï, een ‘ambitieuze vinologe’ die volgens de uitgever ook een aanvullende cursus ‘matchen’ bij Peter Klosse volgde (!), heeft dat thema uitgewerkt aan de hand van diverse consumptiemomenten en ‘moods’. Zo heet dat tegenwoordig als er vrouwen in het spel zijn. Wijn als emotie dus. Het moet gezegd worden ze dat op een leuke manier heeft proberen te doen door er een heel persoonlijk verhaal van te maken. Ook is zij zelf talloze malen te zien op de foto’s in het boek. In fel realistische drinksituaties in de tuin, op het terras, voor de tv, in bed, tijdens de picknick etc. Het lijkt me een leuke meid om eens een keer een fles mee te legen.
We zouden het dan eens kunnen hebben over de definitie van ‘inhoudelijk gedegen’ wijnboeken. Want dat is Hoge hakken aan de wijn allerminst. Ik weet niet hoe haar uitgever de intellectuele capaciteiten van wijndrinkende (jonge) vrouwen inschat, maar het boek stemde me in dat op zicht niet vrolijk. In tegendeel, het lijkt wel bestemd voor middelmatig begaafde bakvisjes die zich moeilijk kunnen concentreren op het lezen van langere teksten en het verwerken van informatie met enige diepgang. Geschreven in een Jip-en-Jannekeachtig Nederlands, doorspekt met allerlei onnodig Engels. Favourites, wonderful white wines, what’s your style…. Is dat soms bedoeld om maar zo trendy mogelijk over te komen? En hoe ver kun je gaan bij het versimpelen van een complex onderwerp als wijn? Halve kennis is zo mogelijk nog gevaarlijker dan geen kennis. Want misleidend. Of ontbrak het de schrijfster zelf aan voldoende referentie en expertise? Haar uitleg hoe wijn gemaakt wordt en hoe je er mee om moet zorgt regelmatig voor tenenkrommende situaties.
Ter illustratie wat voorbeelden van dubieuze beweringen en omissies. Waarom bij de geschiedenis van de wijn wel clichématig Romeinen noemen, maar de hele 20e eeuw overslaan? Sinds wanneer ademen wijnen? Waarom in een beginnerboekje praten over decanteren? En vergeten karafferen ook aan te bevelen bij re-duc-tie-ve (moeilijk woord) witte wijnen? Gaan witte wijnen pas op hout na vergisting op staal? Wel eens gehoord van de term barrel fermented? Zijn houtsnippers alleen in Australië populair. Zijn er alleen maar wijnroutes in Frankrijk? Wel eens in Duitsland geweest? Met nota bene heel veel ‘Wellness’ voor dames! Drinken we complexe rode wijnen graag op 18 à 20 graden? Bordeaux = Médoc? Wel eens gehoord van Franse gebieden als Loire of Bourgogne? Is Duitsland alleen maar Mosel? En wat moeten we ons voorstellen bij een druif met de naam ‘tasca’ die alleen op Sicilië zou voorkomen? We kennen daar alleen een producent Tasca d’Almerita. Wijn uit Margaux zou ‘licht’ zijn? Een schroefdop zou geen zuurstof kunnen doorlaten? Is Santiago een Chileens wijngebied? Waarom wel prosecco noemen, spumante niet? Waarom lezeressen lastigvallen met een bijna inhoudsloos geworden begrip als VDQS maar vergeten uit te leggen waar IGT voor staat? En zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Gelukkig bevat het boekje ook de nodige recepten voor bepaalde drinkmomenten, tot aan het antikaterontbijt aan toe! Dan kun je als lezer(es) af en toe even op adem komen. Bij die gerechten en momenten recepten adviseert ze haar favoriete wijnen aan de hand van een aantal hoofdstijlen. Dat is allemaal best leuk en aardig, zij het niet echt origineel. Het zou me trouwens niet verbazen wanneer er bij het bedenken van het boekconcept bladenmaaksters mee in het spel geweest zijn. Onbedoeld hilarisch wordt het wel wanneer je leest aan wat voor wijnen je moet denken in het kader van de ‘zakenlunch’. Daar gaat ‘ie: Arrogant Frog van Gall&Gall, Farnese Primitivo van Albert Heijn en Fitou van de HEMA, die en passant wordt aangeduid als Coteaux du Languedoc. Daar kun je als jonge carrièrevrouw nog eens mee aankomen bij een sommelier. En indruk mee maken op je zakenrelaties. Toch staat het er echt zo…
Een ongeluk komt zelden alleen. Zie de vele slordigheden als gevolg van een lakse eindredactie. Correcte spelling van namen, al dan niet met accenten, had kennelijk geen prioriteit, getuige missers als millesimé, Drankenkloof (i.p.v. Drakenkloof!), Gewutztraminer, chardonay, marriage, cuvée close, traditionel, Chateauneuf… Help! Help!! Help!!!
Wijndrinkende vrouwen verdienen beter dan een uitgave als Hoge hakken aan de wijn. Ze moeten om te beginnen eens serieus genomen worden door hun seksegenoten. Minta is bij deze uitgenodigd voor een lunch met echte wijnen.
Minta Nicolaï:
Hoge hakken aan de wijn
mo’media, 2008
144 pagina’s, geïllustreerd
ISBN 978-90-5767-326-9
Prijs: € 14,95
René van Heusden
