Stéphanie van Rantwijk verbaast zich: ze dacht dat de liefhebbers van een zoet, wit wijntje waren uitgestorven, net als de voorkeur voor witte wijn met 7-up en kleine meisjesbier. Daar staat ze, alleen en verlaten achter een proeftafel vol heerlijkheden die niemand wil drinken.
Zoet
‘Heeft u ook zoete witte wijn?’
‘Euh, nee mevrouw, het spijt me. Ik heb wel een heel mooie kruidige wijn voor u.’
‘Nee, laat dan maar.’
Daar sta ik dan, in de brandende zon met een proeftafel met zes serieuze wijnen op een landgoed waar een bedrijfsuitje plaatsvindt. Overigens is niet het hele bedrijf van de partij… het gaat om een paar afdelingen. En dat heeft verwarring geschept. Ik had het niveau heel hoog ingeschat en had de avond daarvoor alle wijnen nog goed bestudeerd.
Ze bestaan dus nog, zoetewittewijndrinkers. En dan heb ik het niet over een prachtige Sauternes of andere mooie dessertwijn, maar over lichte, zoete witte wijn zoals je oma hem dronk. Misschien begin ik toch gedeformeerd te raken, want ik dacht dat we het zoete tijdperk achter ons hadden gelaten. In de tijd dat ik als student in de horeca werkte, was ik eigenlijk al verbaasd als een volwassene om een spritser vroeg, witte wijn met 7-up.
Het doet me denken aan de tijd dat ik voor het eerst uit mocht. Met ons gezin stonden we op een camping à la ferme en dan mocht ik met mijn broer mee naar de dichtstbijzijnde grote camping waar een disco was. Ik dronk toen demi-fraise: bier van de tap waar een scheut aardbeiengrenadine in gekiept is. Kleinemeisjesbier dus, ook al dronken de jongens het ook. De Franse jongens welteverstaan; de Nederlandse jongens dronken écht bier. Wijn met limonade heb ik nooit geprobeerd. En kir heb ik altijd zonde gevonden.
De ongewone witte wijn uit de Languedoc die ik nu bij me heb, is niet zoet en valt dan ook niet in de smaak. De garrigue springt eruit: tijm, rozemarijn, lavendel en oregano. Het zit er allemaal in en dat ruik en proef je. Had ik ‘m in een zwart glas voor mijn neus gekregen, dan had ik hem waarschijnlijk voor rood aangezien. Verder staan er twee rode ‘zomerwijnen’ die je slightly chilled moet drinken. Dat vindt men hier ook maar raar. Door de frisse stijl zijn ze uitermate geschikt om bij salades te schenken met parmaham en gegrilde asperges. Een rode wijn met kenmerken van wit, die daarom ook goed bij een barbecue past.
Mijn proeftafel heeft dus veel te bieden. Maar zoete witte wijn ontbreekt en zo blijft het rustig aan mijn tafel.
Stéphanie van Rantwijk
