Een Franse wijnjournalist heeft Sjoerd en Ronald onder de vleugels genomen. Zo komen ze overal nét wat makkelijker binnen, ook als hun gezelschap te laat op de afspraken verschijnt. Hup, in de voiturette naar Mouton en dan vlug langs de dames bij de deur naar de gereedstaande proeftafel.
Mouton viel zeker niet tegen. Bij binnenkomst werden we meteen herkend. Het scheelt dat er een bekend journalist mee komt. Iemand van de Revue des Vins de France legt toch wat meer gewicht in de schaal dan een stel Nederlanders. Wij kopen traditiegetrouw niet zoveel Bordeaux als Amerikanen, Japanners, Fransen, Engelsen of Belgen. Het nadeel van bovengenoemde Franse journalist is dat hij overal te laat komt. Omdat hij alle afspraken voor ons heeft gemaakt, levert dat soms vreemde blikken op. Soms is het nodig met ferme tred op de wijnmaker af te stappen. De dames aan de deur kunnen dan slechts beteuterd toekijken hoe je zonder veel moeite kunt gaan proeven. Sommige châteaux lijken er een sport van te maken om het zo moeilijk mogelijk te maken om er binnen te komen. Zomaar binnenlopen is er in ieder geval niet bij.
Ondertussen op Mouton
Op Mouton ging blijkbaar alles zo zijn gangetje. Natuurlijk waren de vertrouwde ‘voiturettes’ weer beschikbaar om ons naar en van de proefzaal te brengen. Na het ‘handtasincident’ van 2006 is er geen begeleide proeverij meer. Iedereen kan op zijn eigen tijd een afspraak maken, als dat lukt, om te komen proeven. Op de terugweg sloeg het noodlot toe. De batterij van de voiturette blijkt leeg. Wat te doen? Even lijkt het er op alsof de vrouw achter het stuur ons wil vragen te wachten op het volgende karretje. We besluiten gezamenlijk de honderd meter naar de parkeerplaats te lopen. Dat zal ze leren. Hopelijk schaffen ze de voiturettes voor komend jaar af.
Sjoerd de Groot
