Wanneer moet je nog ergens op wachten? De wijnboer wacht ongeduldig op de eerste bloesem, columniste Anda Schippers wacht handenwrijvend op een mooi boek uit het buitenland. Helemaal niet erg: uitstel maakt het plezier groter. Geldt dat ook in een restaurant?
Wijn en wachten zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. De wijnboer wacht op de eerste blaadjes, de bloesem, de vruchtzetting. Hij of zij wacht af wat het weer gaat doen. Wat de schimmels en beestjes dit jaar doen. Wanneer het beste moment voor de oogst aanbreekt. En dan zet het wachten zich voort in de kelder. Ondertussen zit ook een hele vracht wijnhandelaren, -consultants, -docenten, -studenten, -schrijvers, sommeliers en natuurlijk wijndrinkers te wachten op de wijn, op geld, op elkaar en op van alles en nog wat.
Gek eigenlijk. Want in onze tijd van instantbehoeftebevrediging is wachten – uitstel van genot – iets voor wereldvreemde mensen geworden. Alles is immers maar een muisklik van ons verwijderd; het is makkelijker om een wijnrek op internet te bestellen, dan om naar de winkel te gaan en het daar te kopen. Maar grappig genoeg herstelt juist het internet een ouderwets gevoel in ere: moeten wachten op wat je graag wilt hebben. Boeken van overzees bijvoorbeeld hebben minstens een paar dagen nodig voor de grote oversteek. En die paar dagen zijn het heerlijkst. Vooral als er dan na (on)geduldig afwachten zo’n lekker ouderwets in bruin papier verpakt boek* in de gang ligt, met een handgeschreven adres.
Een beetje wachten kan dus geen kwaad. Het maakt het plezier uiteindelijk alleen maar groter, en vaak is het verlangen leuker dan het hebben. Maar in een restaurant ligt dat toch weer anders. Daar wil je niet ál te lang uitstel voor het begeerde op je bord of in je glas verschijnt.
Een tijd terug at ik samen met een beroemde wijnschrijver in een restaurant dat bekendstaat om zijn mooie (Duitse) wijncollectie. De gastvrouw stond binnen een seconde aan ons tafeltje. Geen moeite was te veel en geen wijnsuggestie te gek. Ze kwam alles hoogstpersoonlijk en vliegensvlug inschenken. Reden om nog eens terug te gaan, nu met mijn echtgenoot. Handenwrijvend gingen we zitten. We besloten een wijnarrangement te nemen, maar zeiden er dui-de-lijk bij dat we erg van Duitse wijnen en vooral van Riesling houden (en die mag trouwens ook best uit een ander land komen). Het is de vraag of de jonge serveerster wist wat Riesling is. In elk geval arriveerde bij geen van de vier gangen een Riesling, en ook geen andere Duitse wijn. Alleen maar matige wijnen van diverse herkomst. Dat viel tegen. Vooral omdat we de eigenaar himself druk heen en weer zagen lopen met flessen (van die lange dunne), die hij persoonlijk bij diverse gasten in het glas leeggoot. Ons tafeltje stoof hij echter stelselmatig voorbij. Ook de eigenares keek erg door en over ons heen.
Normaal weet mijn man met zijn twee reebruine ogen de meest weerbarstige serveerster (m/v) wel naar de tafel te krijgen. Maar hier faalde hij jammerlijk. Enigszins wanhopig keken we elkaar aan. We waren best bereid extra te betalen voor een extra mooie wijn. We zaten hier tenslotte vanwege de wijn. Maar ja: niet beroemd, niet rijk en geen vriendjes van de eigenaars. Dan wordt wachten op wijn kennelijk wachten op niets.
Anda Schippers
*Voor nieuwsgierige bookaholics: The Wine Men, van Fiona Beeston; een verzameling interviews met ‘wijnmannen’.
