Goede wijnbouwers zijn rasechte individualisten die eigenwijs en overtuigd zijn van hun gelijk. Op de eerste dag van mijn wijnreis door de Moezelstreek werd dit idee nog eens bevestigd. Hoewel de een wat gereserveerder oogt dan de ander, komt elke weer de passie boven drijven als in een goed gesprek gekeken wordt naar allerlei facetten van het boeiende vak dat wijn maken is. Schijnbare reserves verdwijnen dan als sneeuw voor de zon. Op de tot nu toe warmste dag van 2006 stond ik in de Detzemer Würzgarten te wachten op Stefan Rauen. Precies op de afgesproken tijd arriveert Stefan in korte broek op de tractor. Hij heeft wat druiven moeten behandelen tegen meeldauw.
Op de tot nu toe warmste dag van 2006 stond ik in de Detzemer Würzgarten te wachten op Stefan Rauen. Precies op de afgesproken tijd arriveert Stefan in korte broek op de tractor. Hij heeft wat druiven moeten behandelen tegen meeldauw, die met name bij de combinatie warmte en vochtigheid agressief om de hoek komt kijken. Hij laat me zijn huisrank zien, die tegen een wand van zijn huis optimaal van de zon geniet en al flink wat trosvorming laat zien. Zelfs op deze plant, die hij zelf resistent achtte, heeft hij wat vlekken gevonden. Na het grootste deel van de aarde van zijn handen verwijderd te hebben laat Stefan Rauen me zijn nieuwe proefruimte zien. Degelijk Duits ingericht en met een prachtig uitzicht over Detzem en de Thörnischer Ritsch. Met een gezicht dat nog nagloeit van de zon vertelt Stefan me met zijn pretogen dat hij een echt buitenmens is en het liefst het bureauwerk in handen laat van zijn vrouw. Hij is trots op de vele prijzen die hij gewonnen heeft op regionaal en nationaal niveau. Hij vertelt dat hij als klein bedrijf die prijzen nodig heeft om nog naam te maken en ergert zich eraan dat grote gevestigde namen voor deze prijzen de neus ophalen. Intussen spreken Eichelmann en Gault Millau met bijzonder veel waardering over deze gedreven jonge wijnbouwer, wiens producten op vluchten van Lufthansa aan de passagiers worden aangeboden.
Natuurlijk blijven de onmogelijk hoge temperaturen ook voor ons beiden gespreksstof. Stefan vertelt me dat hij daadwerkelijk de gevolgen van de klimaatverschuiving kan merken. Hij denkt dat de laatste jaren de temperatuur gemiddeld een graad hoger heeft gelegen dan een lange periode daarvoor. Deze mooie temperaturen hebben tot gevolg gehad dat de Moezel al enkele jaren op rij prachtige wijnjaren kent. Stefan zegt dat hij zich niet kan herinneren dat de druiven in de eerste week van juli al zover gegroeid waren als nu het geval is.
Samen bepalen we wat er op tafel moet komen om te proeven. Naast riesling worden door hem ook nog andere interessante wijnen in de Moezel aangeboden.
Onze eerste keus valt daarom op zijn 2005-er Weisser Burgunder Trocken die zich laat kennen als een allemansvriend, maar wel een met karakter, body, aroma en kleur. Een heel dichte wijn. De tweede wijn is de 2005 Detzemer Würzgarten Riesling Kabinett, droog. Zowel hier als bij andere producenten kun je de jaargangen 2004 en 2005 goed vergelijken. De wijnen uit 2004 hebben zich vaak nog niet volledig ontwikkeld terwijl de 2005-ers zich al volledig laten zien. Over de naam Würzgarten vertelt hij een anekdote die zijn opa hem vertelde. De wijnboeren uit Ürzig, die ook een Würzgarten kennen, spanden een halve eeuw geleden een proces aan tegen de Detzemers. De Detzemers konden op basis van oude documenten aantonen dat hun kruidentuin zeker net zo lang bestond als die van de Urzigers, waarop die laatsten het failliet van hun politiek inzagen en de strijdbijl begroeven.
De wijn van de bekende wijnberg Thörnischer Ritsch scoort bij mij de hoogste punten. Het is een Spätlese, maar de suiker is volledig vergist. De dichtheid in aroma is heel erg hoog. Opnieuw loopt me het water in de mond als ik aan de abrikozen en perziken denk die prachtig ondersteund worden door de lichtzure kern van de riesling. Deze wijn wordt voor een groot deel van de druiven van 100 jaar oude wijnstokken gemaakt. Elke slok vraagt gewoon om meer.
De 2005-er Detzemer Maximiner Klosterlay is een “Lage” die vroeger aan het Maximinerklooster van Trier behoorde. Deze wijn is een droge Auslese die dicht, mineraal en perfect in balans is. Sinds de jaren 90 wordt door Rauen ook Spätburgunder verbouwd, die tot een droge rosé verwerkt wordt met een kenmerkend cassissmaakje. Stefan Rauen kent een motto: het is leuk om het elk jaar weer een beetje beter te doen. Ik ben blij met zo’n instelling. Omdat Stefan weer graag naar buiten wil, besluiten we het hierbij te laten en maken de afspraak dat we binnenkort maar weer eens opnieuw rond de tafel zullen gaan. Ik hoop dat het dan een keer regent als bakstenen.
Ralph Hoffman
