Nederland heeft zijn eerste Magister Vini! Het is Ron Andes, in het dagelijks leven werkzaam als inkoper voor VEN. Naar ik uit betrouwbare bron vernam, was hij de enige kandidaat die dit eerste jaar aan het examen deelnam. En – dus (?) – direct slaagde. De verdediging van zijn scriptie over Barolo had hij op het moment van schrijven nog niet gevoerd, maar zoiets is slechts een ceremoniële formaliteit. De prestatie van Andes is hoe dan ook een felicitatie dubbel en dwars waard. En ja, hierin is Nederland weer eens een keer gidsland, want nergens anders in de wereld kom je mensen tegen die de fraaie titel Magister Vini mogen voeren. Master of Wine klinkt dan ineens toch een beetje gewoontjes. Al moet ik daar wel direct aan toevoegen dat nu maar wel eens afgelopen moet zijn met het ijdel gebruik van die titel door promotiebureaus die presentatoren van verkoopdemonstraties hardnekkig blijven omschrijven als ‘bijna MW’ of ‘MW in spe’. Zo werkt het natuurlijk niet. MW ben je, of je bent het niet. Het is net als zwanger zijn, ja of nee. Met de aantekening dat de meeste stervelingen het niet zijn en de meeste kanperswijnen het nooit zullen worden, dat wil zeggen: MW. Maar niet getreurd, ook het pogen is schoon. Toch?
En nu iets heel anders, zij het ook wel weer uniek Nederlands. Ik kreeg de afgelopen dagen allerhande persberichten en zelfs flessen toegestuurd van importeurs die een prijsje gewonnen hadden bij het Proefschrift Wijnconcours. Prijsje, want een mens raakt zo onderdehand toch wel de tel kwijt bij die schier eindeloze lijst van winnaars. Naar ik uit een al weer betrouwbare bron vernam, duurde de bekendmaking van al die winnaars zowat een uur. Op die manier gaat de aardigheid er natuurlijk wel een beetje van af, al is het zakelijk wel slim bekeken. Want ja, de namen van al die winnende importeurs zijn we ofwel al verrassend vaak in de o zo objectieve Proefkrant tegengekomen, ofwel zal dat in de nabije toekomst ongetwijfeld gaan gebeuren. Of zou dat altijd echt louter toeval zijn?
Nog iets typisch Nederlands: een proeverij op een boot. Sopexa deed dat pas nog op het IJ in Amsterdam met Vins de Pays d’Oc.
Aardig bedacht, ware het niet dat uitgerekend op de dag van het festijn het treinverkeer stil lag vanwege een staking (aksie! aksie!! aksie!!!) ter bevordering van een betere wereld. Vandaar dat potentiële bezoekers een aandoenlijke mail kregen toegestuurd met het vriendelijke verzoek die arme Franse boeren, die speciaal voor ons (!) helemaal uit het diepe zuiden zouden komen aangereisd, niet in de steek te laten. Een mens gaat dan dus toch maar, vol van fijne verwachting ten aanzien van al dat heerlijks dat die Zuid-Franse filantropen gaan schenken. Grote posters suggereerden dat Vins de Pays d’Oc er eigenlijk al een geschiedenis van zo’n 2000 jaar hebben opzitten. Vanwege die ‘oude’ Romeinen, en zo. U kent dat wel. Daar kan Australië dus vooralsnog even een puntje aan zuigen! Maar wat bleek? Gevraagd om gewoon even hun beste c.q. lekkerste wijn te laten proeven, doken bijna alle exposanten even onder de tafel om een AOC-wijn te voorschijn te halen. Heel prettig allemaal, daar niet van, maar dat was toch niet helemaal de bedoeling. Of wilden ze onbewust aangeven dat al die hoogdravende babbels niet veel meer zijn dan gebakken lucht? Het leek bijna wel Nederlands gedrag…
Hendrik Boom
