Binnen de grote wijnwereld neemt Nederland een toch wel unieke plaats in. Het niet alleen het enige land met een heus Wijninformatiecentrum, het is ook het enige land met een Nationale Wijnweek! Dat moet dus te denken geven. Is Nederland hierin nu een gidsland voor de rest van de Mensheid, of is het juist een overblijfsel uit die roemruchte traditie van tot levenskunst verheven kneuterigheid? Ik besloot daarom naar de feestelijke opening van de wijnweek te gaan. Naar een insider mij, volslagen nieuwkomer in dit milieu, wist te verzekeren, zou ik hier zo niet de hele, dan toch wel een groot deel van de vineuze fine fleur van Nederland in levende lijve kunnen aanschouwen. Een unieke gelegenheid dus om snel in dit bijzondere wereldje in te burgeren. Vandaar dat ik op 4 oktober met enige opwinding naar de Haagse kunstenaarssociëteit Pulchri Studio afreisde om daar getuige te zijn van de opening. Welnu, het werd een zeer gedenkwaarige ervaring. Een soort receptie, maar dan met zelfbediening. En wat een schoon volk! Glimmende bobo’s, strakgesneden PR-dames, gevreesde hoofdredacteuren, spelletjesbedenkers, superbelangrijke webmasters, krasse 65-plussers, snelle inkopers, consultants, kurkverkopers, de onvermijdelijke randfiguren… Kortom, ze waren er bijna allemaal. Kleurig uitgedost met oranje linten en nepmedailles. Zeer humoristisch, maar dat behoeft natuurlijk geen nader betoog..
Eveneens enorm sfeerverhogend was het gedurfde welkomstdrankje in de vorm van een Griekse mousserende wijn. Als je wilde, kon je zelfs nog een tweede glas krijgen! Vervolgens moesten we even een poosje gaan zitten en naar slappe praatjes luisteren. Toen de Griekse ambassadeur eindelijk het verlossende woord had gesproken, mochten we ons op de ‘wereldproeverij’ storten en ons tegoed doen aan gratis wijn & spijs. Aha, dit verklaarde natuurlijk de ruime opkomst. Bij de spijs bleek het echter om een hoogst merkwaardige ‘fusion’ van Hollandse stamppot en Griekse gerechten te gaan. Met ook nog bijzonder onsmakelijke tofu die zelfs binnen het geschetste fusionkader moeilijk te plaatsen viel. Vreemd, want ik had toch de indruk gekregen dat Nederlanders tegenwoordig zo in de weer zijn met ‘verantwoorde’ wijn-spijscombinaties. De culipartijtjes van de Wine & Food Association nemen zelfs de helft van de activiteiten op de Wijnweekkalender in beslag.
Ondertussen viel het mij op dat er druk genetwerkt werd, want naar goed Nederlands gebruik leken de meeste aanwezigen toch vooral geïnteresseerd in het bedrijven van PR voor de eigen toko. Dat was me trouwens een paar weken geleden ook al opgevallen, toen half Nederland besloten had om 13 september uit te kiezen voor het organiseren van belangwekkende activiteiten. Collegialiteit en collectiviteit worden wel met de mond beleden, maar o wee als het op de praktijk aankomt…
Uitermate leerzaam is het allemaal wel. En of zo’n Wijnweek zinvol is? Ach, zo’n vraag zit een beetje in dezelfde hoek als die of ontwikkelingshulp in de Sahel wel zinvol is. Zelfs een druppel op een gloeiende plaat helpt een beetje. Er worden 50 duizend ‘glossy magazines’ onder het gemene en naar eigen zeggen naar kennis dorstende volk verspreid in de hoop dat dat daar iets uit opsteekt. We zullen zien. Nederlanders lijken uiteindelijk toch maar twee dingen écht over wijn te willen weten: hoe betaal ik er zo weinig mogelijk voor en hoe krijg ik er zo veel mogelijk voor terug? Vanwege dat laatste zijn er immers heuse taxatiedagen georganiseerd. Zelfs met 52 Nationale Wijnweken in het jaar zou het lastig blijven om in die houding verandering te brengen. Nederlanders en wijn, het zal tot in lengte van dagen fascinerend blijven. Volgend jaar dus maar weer zo’n week.
Hendrik Boom
