Overpeinzingen: Reishonger

Het is vervelend, maar je kunt er moeilijk aan ontkomen: het nieuws over het opengaan van de grenzen tussen de Schengenlanden. En als je dat nieuws een beetje volgt, dan is elke snipper ook nieuws. En dan valt je ook nog eens op hoe verschillend de benadering tussen de diverse Europese landen is. Zo is België zoiets als een betonnen muur. De grens werd hermetisch gesloten, met als aankondiging dat dit zou duren tot 8 juni. Punt. Daarna werd het stil. Geen zuchtje beweging. Tot plotseling, zonder enig overleg met de buurlanden, afgelopen weekend werd verkondigd dat ‘familiebezoek’ over de grens weer mocht. En dat vice versa. Wat voor de Belgen aan gene zijde van de grens weer betekende dat ze in Zeeuws-Vlaanderen konden gaan shoppen. Tot ontzetting van het totaal onvoorbereide Zeeuws-Vlaanderen. Hoe een buurland je in coronatijd voor schut kan zetten.

Frankrijk deed het weer anders. Eerst waren de beperkingen duidelijk. Je mocht gewoon niets. Om het minste of geringste werd je bekeurd. Toen mocht er honderd kilometer worden gereisd, zodat je als ‘buitenlander’ in de praktijk ook niets kon. Maar op een gegeven moment begonnen ook de Fransen te draaien. Onder druk natuurlijk, zelfs zij. De Fransen mochten in de zomer toch zeker op vakantie, in eigen land, wel te verstaan. Maar die buitenlanders, of die mochten komen, nee, dat was nog niet zo zeker. Liever niet, misschien. Maar Fransen kunnen misschien ook rekenen. Als je die vijf miljoen Fransen die naar het buitenland gaan in eigen land kunt houden, en die 95 miljoen die jaarlijks uit het buitenland komen buiten de deur houdt, kom je toch zomaar 90 miljoen toeristen ‘in de min’ te staan. Nu lijkt het erop dat we vanaf 15 juni weer binnen mogen, als ‘Europa’ dat besluit. Maar helemaal zeker… Tja. Dat is Frankrijk.

Maar voor mij niet gemakkelijk, hoe dan ook. Tijdens deze crisis hoorde ik vaak het woord ‘huidhonger’ vallen. Geen prettig woord, voor mij niet althans. Voor mezelf heb ik vooral reishonger, een woord dat ik beter vind klinken. In al die onzekerheid zat ik me koortsachtig af te vragen waar ik heen kon reizen om een mooie wijnreportage te kunnen maken. Maar van plannen maken kon in de boven beschreven situatie weinig komen. Ik moest even denken aan ‘België’, het bekende liedje van Het Goede Doel. ‘Is er een plaats tussen de sterren, waar ik heen kan gaan. ‘K heb getwijfeld over België, ‘k stond zelfs in dubio, maar ik nam geen enkel risico, ‘K heb getwijfeld over België.’ Nee dus. Ook geen België.

Nee, ik zat vooral te denken aan Duitsland. Weinig doden, en op de een of andere manier bleef de grens steeds open. Die met Denemarken werd gesloten, net als die met Oostenrijk en zelfs Luxemburg. Maar Nederland blijft voor de Duitsers toch kennelijk een soort deelstaat. Die lastige Hollanders horen er toch een beetje bij. Duitsers die op de radio kwamen na hun terugkomst in ons land spraken dan ook liefkozend over hun ‘Zweite Heimat’. Tja. Maar Duitsland leek zeker een goede mogelijkheid om toch af te kunnen reizen. Maar even wachten nog.

Want ik ben natuurlijk zo slecht als wat. Als de Franse grenzen op 15 juni weer opengaan -tegelijk met die van hun slaafs volgende Belgische vrienden- dan moet ik helaas toch snel naar Frankrijk. Mijn fijne onderkomen in Pierrerue, niet ver van de Middellandse Zee, wacht met smart op me. Laf natuurlijk. Sorry, Duitsland. Lars Daniëls komt wel. Gelukkig hebben we nu ons Duitse wijnconcours, waarbij we Duitse wijnen alle eer aan kunnen doen die ze toekomen, en die natuurlijk ook hun bijzondere land van herkomst toekomt. Onze vorm van Wiedergutmachung. Nou ja, op de bekende ‘Hollandse’ manier dan natuurlijk, met gesloten beurzen. Dus ik hoop dat dit een groot succes wordt. Help Duitsland en zend uw wijnen in!

Ronald de Groot

Importeurs kunnen tot vrijdag 5 juni wijnen insturen voor PERSWIJN Wijnconcours Duitsland