Het is natuurlijk verleidelijk om over Trump en diens tarieven te schrijven – iedereen heeft het er over. Zeker nu hij een belasting van 200% op wijn en champagne heeft aangekondigd. Maar eigenlijk heb ik daar niet zo veel zin in. Ik heb soms zelfs de neiging om te denken dat het verstandiger zou zijn eens een keer geen aandacht aan de nieuwe president te besteden – als het allemaal niet zo erg zou zijn. Ik moet denken aan het Turkse gezegde: ‘Als een clown in een paleis gaat wonen, wordt hij geen koning, maar wordt het paleis een circus.’
Ik moet eigenlijk constateren dat het zonder die strafheffingen al zwaar genoeg is in wijnland. Als een clown in een paleis gaat wonen, wordt hij geen koning. Het paleis wordt een circus. Hm. Ik ben bang dat het nog erger is dat dat, want de clown is kwaadaardig. Genoeg daarover.
Uiteindelijk is het zonder dit soort strapatsen al moeilijk genoeg voor de wijnboeren. Afgelopen vrijdag bezocht ik een paar domeinen in de Malepère. De stemming daar was niet heel negatief, maar echt positief kon het ook niet worden genoemd. Deze streek, met zijn wijngaarden rond de stad Carcassonne, heeft het de afgelopen jaren, met een productie van veel wit en rosé, helemaal niet zo slecht gedaan. Want vooral rood zat in de hoek waar de klappen vallen.
De dynamiek in wijnland is naar mijn idee zelden zo heftig geweest als nu. ‘Zekerheden’ blijven sneuvelen. Een gevolg van de problemen met rode wijnen is dat veel wijnboeren in het Franse zuiden (deels) zijn overgestapt naar rosé. Rosé groeide de afgelopen jaren explosief en met name rosé uit de Provence wist zeer hoge prijzen te realiseren, onder andere door een grote vraag uit de V.S. Meedoen met deze markt had wel een prijs. Je rosé moest vooral lijkbleek zijn, want alleen dan wilde de verwende consument toehappen. Bij de Cave de Vendéole in Malepère, waar we een lekkere rosé proeven, slaat de wijnmaker de ogen ten hemel. Donkere rosé wordt geassocieerd met zwaar, licht gekleurde rosé met lichtvoetig. Ten onrechte, maar bestrijd dit idee maar eens. Vrijwel onmogelijk, ook al bestaat dit idee nog niet eens zo lang.
Hoe dan ook, de overstap van al die producenten naar rosé heeft zijn prijs, krijg ik te horen. De markt voor rosé is inmiddels verzadigd, zo blijkt. Dus de weg naar rosé als vluchthaven voor wie minder rood wil maken, lijkt daarmee afgesneden. Een fenomeen dat hier te lande de ‘varkenscyclus’ wordt genoemd. Een verschijnsel dat we dus ook bij wijn terugvinden.
Het probleem van wijn is dat ontsnappen lastig is. Varkens kun je slachten, een wijngaard staat er voor dertig jaar. Maar de trend is natuurlijk onvermijdelijk. Oudere wijnboeren stoppen met hun wijngaard. Zeker leden van coöperaties, want deze maken zelf geen wijn, ze telen alleen maar druiven die naar de coöperatie gaan. Wijngaarden worden gerooid, of voor een prikje opgekocht door boeren die het wel zien zitten om door te gaan.
Zo vindt een stille sanering plaats van de wijnsector. Nieuwe importtarieven zullen de situatie wellicht verergeren, maar mochten ze uitblijven, is de sector bepaald nog niet gered. Het lijkt er sterk op dat de bodem van de crisis, het slechtste punt, nog niet is bereikt. Maar als rasechte optimist blijven we geloven dat de weg omhoog altijd weer gevonden wordt. Is het niet dit jaar, dan misschien volgend jaar. Maar de snelle trendwisseling bij de moderne consument zal voor de sector, die gewend is om te denken op lange termijn, door de aanplant van wijngaarden, een uitdaging blijven. Wen er maar aan.
Ronald de Groot
politiek. De politiek heeft invloed op wijn en de wijn invloed op politiek.){kind=link}
