Natte voeten bij Mouchão: Fris wit uit de hete Alentejo

Fris wit uit de hete Alentejo

Je zou het misschien niet verwachten, maar witte wijnen uit Portugal hebben vaak een verrassende frisheid. Of het nu de mousserende wijn van Vertice uit de Dourovallei is, de Nossa Calcário van Filipa Pato en William Wouters uit Bairrada, of de Antão Vaz van Herdade Malhadinha Nova in de ’s zomers zinderende zuidelijke Alentejo – ze hebben ondanks de geografische breedte van de wijngebieden dorstlessende zuren. Zo ook de Rafael Branco en de Ponte Branco van wijngoed Herdade do Mouchão. Hier ben ik het maar ‘ns gaan navragen en dat leverde een verrassend antwoord.

Strikt gezien ligt Herdade do Mouchão in het als iets koeler bekendstaande district Portalegre. Maar in het uiterste zuidwesten ervan lijkt het klimaat eerder op dat van het snoeihete Évora. “Ieder jaar tellen wij hier het aantal dagen waarop de maximumtemperatuur de 45 graden Celsius bereikt,” zegt Iain Reynolds Richardson, de huidige eigenaar en de zesde generatie van het familiebedrijf nabij het dorp Casa Branca. En die hete dagen komen steeds vaker voor. “Bij zo’n 35 graden sluit de wijnstok zich en stopt de groei, maar als het kwik tot boven de 40 graden oploopt, dan kan de sapstroom helemaal ophouden en verschrompelen de druiven,” legt Reynolds Richardson uit. Zie daar, de uitdaging van vele wijnmakers in de Alentejo.

Niets veranderd sinds 1901

Casa Branca ligt in een ietwat saai, relatief vlak deel van de Alentejo. Veel olijfboomgaarden, kurkeiken, slaperige dorpen en hier en daar een wijngaard. Vanaf de weg kan je het wijngoed Herdade do Mouchão niet zien liggen. Maar als je de onverharde toegangsweg volgt, kom je al snel uit bij een idyllisch, aan een klein stroompje gelegen cluster gebouwen omringd door wat eucalyptusbomen. Er is weinig veranderd sinds de eerste jaren van de twintigste eeuw. In beide vleugels van de spierwitte, u-vormige adega uit 1901 staan onder de hoge plafonds overwegend 5000-liter-vaten, waaronder de beroemde tonel 3 en 4, gemaakt van Portugees eiken-, kastanje- en tropisch macacaúbahout. Herdade do Mouchão koopt slechts incidenteel nieuwe vaten en die worden dan als eerste voor de instapwijnen gebruikt. Pas als ze smaakneutraal zijn geworden, kunnen ze doorschuiven naar de betere wijnen. Tegen de achterwanden zijn de lagares ingebouwd – massief marmer afgestreken met cement. Daarnaast de korfpersen, waaronder twee stokoude nog in gebruik zijnde exemplaren. Het ziet er niet alleen zo uit als meer dan een eeuw geleden, ook de wijnen worden op de oude manier gemaakt.

Aandeelhouders

Reynolds Richardsons vader, Iain Richardson, had aanvankelijk een baan in de textielindustrie die hem en zijn gezin over de halve wereld voerde. Zijn vrouw Elizabeth is een telg uit de Reynolds familie. Zoon Iain, die zoals in Portugal gebruikelijk is zowel zijn vaders als moeders achternaam draagt, werd geboren in Mumbai, zijn vijf zussen (“de aandeelhouders”) op verschillende andere plekken in de wereld. Maar het familiehuis stond in het Portugese Estoril. In de nasleep van de links-progressieve Anjerrevolutie van 1974 werden veel grote bedrijven, waaronder Mouchão, genationaliseerd. Toen het bedrijf in 1986 aan de familie Reynolds werd teruggegeven besloten Iain sr. en Elizabeth de handschoen op te pakken en de verwaarloosde zaak te renoveren. Sinds tien jaar staat Iain jr. aan het roer.

Van wijnmaker tot manager

Als enoloog (“het leuke werk”) heeft Reynolds Richardson zijn sporen verdiend bij verschillende Portugese wijngoederen, ook onder zijn vader bij Mouchão. Nu richt hij zich op het managen van het bedrijf (“het saaie werk”), maar, geassisteerd door de bekende enoloog Hamilton Reis, blijft hij eindverantwoordelijk voor alles wat in de wijngaard en in de kelder gebeurt. Naast 45 hectare aan wijngaarden telt Mouchão honderden hectare aan kurkeiken en olijfbomen. Reynolds Richardson is er trots op dat het nog steeds al die producten op de markt brengt waarmee het in de 19^de eeuw begon. Zijn verleden als wijnmaker komt in de conversatie vaak naar voren. Hij waarschuwt me een paar keer dat hij misschien te veel de diepte in gaat. En hij wordt bijzonder enthousiast als hij me een antiek gereedschap, een desenraizadora of foice, laat zien waarmee de bovenste wortels van de wijnstokken gesnoeid konden worden.

Tegen de gangbare opvattingen

Dat brengt ons op het speciale terroir van Mouchão. De belangrijkste wijngaarden liggen tussen lage heuvels in de dalen van een paar kleine riviertjes. De goed drainerende, alluviale bodems hier zijn diep en de waterspiegel bevindt zich gedurende vrijwel het hele jaar slechts een paar meter onder het oppervlak. Dit is volgens Reynolds Richardson een van de redenen dat de druiven hun zuren goed behouden. Hij geeft toe dat het ingaat tegen de gangbare opvatting dat wijngaarden het beste tegen de helling geplant kunnen worden, waar de wijnstokken diep moeten wortelen om water te vinden. Sterker nog, de paar hectare die Mouchão nog op hellingen heeft staan, gaan verdwijnen. De bodems zijn te arm, zegt Reynolds Richardson.

Irrigatie á la Mouchão

Toen Reynolds Richardsons vader en moeder Herdade do Mouchão weer op de rails hadden, was er een ware wijnboom gaande in de Alentejo. Tijdens de dictatuur was de Alentejo door het bewind aangewezen als de graanschuur van het land en werd wijnbouw verbannen naar het tweede of derde plan. Wijngaarden verdwenen of verwilderden. Maar met het herstel van de democratie en de toetreding tot de (voorloper van de) Europese Unie veranderde alles. Wijnbouw maakte een comeback –  vooral grootschalig en geïrrigeerd. Reynolds Richardson paste die aanpak aan. “Irrigatiewater dringt niet diep in de bodem waardoor een oppervlakkig wortelstelsel ontstaat,” legt hij uit. Als het nodig is geeft Reynolds Richardson nog steeds water aan de planten, maar hooguit een paar keer per jaar en dan in een keer een grote hoeveelheid die dieper in de bodem doordringt. Zo drijft hij de wortels richting het aanwezige grondwater en houden de wijnstokken altijd natte voeten.

Ras en oogsttijd

Het druivenras speelt natuurlijk ook een rol bij het op peil houden van de zuren. Arinto kan dat als de beste, ook als het warm is. Rafael Branco is dan ook een blend van dit ras plus antão vaz (voor breedte, body en wat tropisch fruit) en een klein beetje fernão pires (voor aroma).

Vroeg oogsten helpt natuurlijk ook, maar dat doen ze bij Mouchão alleen met de fernão pires. Als die rijp wordt dan vallen ze ten prooi aan de vogels en Reynolds Richardson vindt het niet de moeite waard om voor het kleine areaal dat ze hebben netten te spannen.

Instap met bewaarpotentieel

Rafael Branco is Mouchão’s witte instapwijn, een woord dat eigenlijk geen recht doet aan de kwaliteit. Typisch zo’n wijn die veel waar voor zijn geld geeft: citroenfris, een licht kalkige mineraliteit, een beetje kruidigheid, ietsje notig reductief, een ziltige ondertoon, fijne citrusschilachtige textuur. De potentie van Rafael Branco wordt bevestigd door een mooi toeval. Een distributeur in Porto was een partij flessen van de jaargang 2011 van de destijds nog Dom Rafael geheten wijn vergeten. Toen die onlangs werd gevonden bleek de kwaliteit nog uitstekend. Ik kan het beamen, want inmiddels zijn de flessen op de markt gebracht. Zelf heb ik er zes in de kelder liggen. Fantastisch gerijpte wijn voor een prikkie!

Authentieke Verdelho

Ponte Branco is Mouchão’s meer substantiële witte wijn van honderd procent verdelho.  Toen Reynolds Richardson het roer overnam, was een van zijn eerste wapenfeiten het enten van verdelho op alle perrumstokken. Hij haalt een boek van W.H. Koebel uit 1909 tevoorschijn. Hierin doet de Engelse reisjournalist verslag van zijn bezoek aan het toen nog relatief jonge wijngoed en beschrijft hoe er al verdelho in de wijngaarden stond. Waarschijnlijk maakte Mouchão er zoete wijn van – “… it is rich and generous…” – en het werd geschonken “to do honour to the dessert”. Koebel is zo positief dat hij medelijden heeft met de bezoeker van het zuiden van Portugal, die er niet op staat echte Verdelho geserveerd te krijgen. Ondanks dat perrum in de Alentejo als een autochtoon ras geldt, was de aanplant van verdelho voor Reynolds Richardson de authentiekere keus. De Ponte Branco heeft de allure van een witte Bourgogne en met rond de 7 g/L aan totale zuren is er ook in deze wijn geen gebrek aan kernachtigheid.

Halve pergola

Reynolds Richardson heeft zich ook beziggehouden met de loofwand. Bij een wijngoed in Urra heeft hij geprobeerd van de loofwand een overhangend ‘zonnescherm’ te maken, meer dus dan het gebruikelijke laten zitten van wat blad om de tros te beschermen tegen direct zonlicht. Zijn idee zou je misschien als een halve pergola kunnen omschrijven. Het probleem, geeft Reynolds Richardson toe, is dat er in bestaande wijngaarden vrijwel nooit voldoende ruimte tussen de rijen is voor zo’n loofwand.

En aanzuring? In het uiterste geval en alleen als een kleine correctie. Maar, verzekert  Reynolds Richardson mij, het gebeurt niet vaak, hooguit een keer in de tien jaar.

Klimaatverandering blijft het belangrijkste thema, zegt Reynolds Richardson, maar met de huidige maatregelen gaat het vooralsnog goed. De kwaliteit van de witte wijnen bevestigt dat. En dan hebben we het nog niet over zijn rode wijnen gehad – 50 procent van zijn aanplant is alicante bouschet, de rode parel van de Alentejo, dat het grootste deel uitmaakt van Mouchão’s topwijn van dezelfde naam. Maar dat is een ander verhaal.

Bart de Vries