Vorige week schreef ik over de snelle veranderingen in wijntrends, en wat de uitdagingen zijn waar de wijnsector voor staat. Voor ons artikel over de oogst van 2024 in #8 sprak ik vervolgens over deze uitdagingen en hoe daar mee om te gaan met iemand die zelf actief is in deze sector, en die daar wel wat opmerkingen over te maken had. Zo sprak hij van Spaanse trots en dino’s in Bordeaux. Je kunt natuurlijk zeggen dat het niet meer mogelijk is om een wijngaard te planten voor de lange termijn. Maar je zou ook kunnen bedenken dat je een wijngaard hebt, en daar dan iets anders mee gaat doen dan je in eerste instantie hebt bedacht. Trots alleen helpt niet, laten we maar zeggen. Hijzelf meldde dat hij meer verkopen wist te realiseren door de logistiek in de Amerikaanse markt te verbeteren, zodat de wijnen een betere schappositie in de winkels kregen. Nu is dat geen oplossing van het probleem van de dalende verkopen van rode wijnen. Want als jouw schappositie ten koste gaat van iemand anders, gaat de totale verkoop niet omhoog.
Maar er was in het gesprek nog een andere, interessante waarneming. Veel boeren in de wijn zijn erg traditioneel ingesteld. Ze maken hun wijn op een bepaalde manier, en iets veranderen in de wijngaard of de kelder is een lastige opgave. Nu is het ook best moeilijk, als je een familiewijngaard hebt, waar generatie op generatie een bepaalde stijl wijn wordt gemaakt.
Maar als we kijken naar Bordeaux, bijvoorbeeld, dan vraag je je af of er toch nog andere mogelijkheden zijn dan alleen maar het rooien van duizenden hectares wijngaarden. Zo zie je tegenwoordig een trend naar rosé en naar lichtere rode wijnen. Een enkel château in Bordeaux maakt nog clairet, een soort tussenvorm tussen rood en donkere rosé in. Is het geen idee dat de Franse overheid een campagne opzet om meer clairet te (laten) maken en de verkoop daarvan te stimuleren? Met het rooien van wijngaard is ook veel subsidie gemoeid. Dus waarom niet, vraag je je af. Of is het de sterke anti-alcohol-lobby van Frankrijk die zorgt dat hier geen politiek draagvlak voor is? Dat zou toch treurig zijn.
Producenten uit de Tejo, voor wie we afgelopen week een proeverij organiseerden, weten beter raad met de situatie. Aan meerdere tafels waren lichtere rode wijnen te proeven op basis van de lokale druif castelão, gemaakt met een kort schilcontact en koel geserveerd. Ideaal, een type wijn dat in de mode is, en dat ook nog op basis van een lokale druif, dus met een eigen karakter. Wat willen we meer?
Ik kreeg te horen dat er ter plekke zelfs een wijn wordt gemaakt die ‘Tejolais’ wordt genoemd, Beaujolais op zijn Portugees. We kunnen dat een beetje dubieus vinden, misschien, maar dit soort wijnen kunnen eveneens een antwoord zijn op de verandering in de vraag van de moderne wijndrinker. Want laten we eerlijk zijn. Je moet ook out-of-the-box durven denken. Traditioneel doorboeren is in deze situatie ook geen oplossing.
Ronald de Groot
