Mijn overpeinzing ben ik dit keer aan het schrijven in het vliegtuig op weg naar Chili. Een lange reis, met eerst bijna 14 uur naar Buenos Aires en daarna nog een paar uur verder, naar Santiago. Ik heb het er voor over. Het is al weer 10 jaar geleden dat ik hier voor het laatst was. Argentinië, Mendoza eigenlijk, waar ik daarna heen ga, was nog langer geleden. In de huidige wijnwereld is tien jaar een lange tijd. De veranderingen gaan steeds sneller.
Ik ben heel benieuwd hoe een land als Chili zich probeert aan te passen aan de laatste trends. Bijvoorbeeld die naar het gebruik van lokale druiven. Het land heeft wel ‘zijn’ país, maar die druif levert wijnen op die alleen echte liefhebbers kunnen bekoren. Hoewel ze steeds beter en interessanter worden. Overigens hebben Chilenen zelf een onwrikbare voorliefde voor het drinken van krachtige en volle Cabernet sauvignons, zo heb ik bij eerdere bezoeken mogen ervaren. Van Pinot noirs moeten ze hier niets hebben. Maar de grote bedrijven zijn slim genoeg om in te spelen op de wensen van hun belangrijke exportmarkten. Als die Pinot noir en Sauvignon blanc willen, dan krijgen ze die.
Toch zal de stap voor sommigen groot zijn. Als je bijvoorbeeld kijkt naar de wijnen van Montes, waar ik vandaag heen ga, dan zijn dit meestal heel volle en ‘dikke’ wijnen. Interessante vraag dus of het anders kan. Ik ben heel benieuwd naar wat hierover het standpunt is. En, laten we eerlijk zijn, wat lichtere wijnen en lichtere kleuren zijn onder onze professionals – met name sommeliers – het gesprek van de dag. Maar het kan zomaar zijn dat de Amerikaanse markt, voor Chili heel belangrijk, daar veel minder behoefte aan heeft. Wat ook kan gelden voor wijnen zonder toegevoegd sulfiet.
Dat brengt me op een andere interessante vraag: hoe gaat Chili om met zijn exportmarkten, zoals bijvoorbeeld China? Daarbij komen we tegenwoordig terecht in een soort wespennest van geopolitieke spanningen, die met wijn niet veel te maken hebben. Chili heeft ongetwijfeld geprofiteerd van de ‘blokkade’ van de Chinese import die wijnen uit Australië trof, nadat het land onwelgevallige uitspraken deed over de oorsprong van covid-19. De cijfers spreken hier voor zich. Vóór de straftarieven bedroeg de wijnexport van Australië 1,2 miljard Australische dollars, dit jaar tot nu toe 8 miljoen. Au.
Maar de Australische premier Albanese is dezer dagen op bezoek in China, en het schijnt dat de zaak wordt ‘opgelost’. Op voorwaarde dat Australië zijn klacht bij de WTO intrekt. Over de oorzaak van covid-19 -uiteraard- geen woord meer. En ook niet over de zogenaamde reden voor de strafheffingen, de dumping-praktijken waaraan Australische wijnbedrijven zich schuldig zouden maken. Het is duidelijk: het is geopolitiek wat de klok slaat. Voor veel landen is de wijnexport kennelijk belangrijk genoeg om hun boeren een handje te helpen, ook als dat op het politieke vlak is. Dat is misschien ook goedkoper dan wat Europa doet met al zijn subsidies voor de boeren. Nu krijgen de boeren in de Bordeaux 30 miljoen euro om hun overtollige wijngaarden te rooien.
Gaat dat betekenen dat China weer overstapt van Chileens naar Australisch? Een klein land als Chili moet tussen al deze grootmachten doorzeilen, hoe dan ook. Gelukkig is het ook nog het Zuid-Amerikaanse handelsblok, de Mercosur, wat vooral Brazilië een interessante markt maakt. Daar kom je dan ook veel Chileense wijnen tegen. De grote Chileense wijnbedrijven zijn wereldspelers, zoals Concha y Toro. Die zullen niet zo snel de fout maken al hun eieren in één mandje te leggen. Want dat heb ik altijd gezien als een goede eigenschap van de Chilenen. Ze zijn handige handelaren, die zich altijd goed weten aan te passen. Het lijken wel Nederlanders. We gaan het zien.
Ronald de Groot
