In politiek getuigt het van grote slimheid als je slecht nieuws bekend maakt op het moment dat iedereen met iets héél anders bezig is. Maar zoals we allemaal weten is wijn wel politiek, maar ook weer niet zó politiek. Dus als er slecht nieuws over wijn komt, dan valt dat vaak lastig te timen. Sterker nog, het komt in een maatschappij die valt over de kleinste pietluttigheid al gauw op het verkeerde moment. Dan heeft iedereen de tijd om er uitgebreid aandacht aan te besteden. De twittermitrailleurs staan klaar om iedereen neer te maaien. Dat gebeurde amper met het nieuws, afgelopen week, dat er in flessen Moët & Chandon champagne een drug was aangetroffen, MDMA. Gemeen spul, waar zelfs iemand aan is overleden. Maar, u snapt waar ik heen wil. De luimen van de heer Poetin in het Kremlin domineerden het nieuws volledig. Een gelukje voor Moët, en dat bedoel ik in dit geval niet cynisch. Want ga maar na. Dat er in flessen van drie liter – in de champagne een jeroboam – een drug zit, is zonder twijfel niet de schuld van de producent, maar beslist het werk van criminelen. Maar waarom ze deze flessen dan op een website te koop aanbieden, is me een raadsel. Het spul dat uit de flessen kwam, werd beschreven als een bruine drab, die in geen enkel opzicht iets van champagne had.
In dat licht bezien is het eigenlijk een raadsel dat degenen die de fles hebben geopend, het goedje ook hebben gedronken. Kennelijk hadden ze geen idee wat ze moesten proeven bij het openmaken van een fles champagne. Nu ging het niet om ‘gewone’ champagne, maar om de cuvée ‘Ice’ van Moët, een nogal mierzoete versie van champagne, bedoeld voor een jong publiek dat zijn champagne graag ‘on the rocks’ drinkt, en dan graag nog flink zoet ook. Zonder negatief te willen klinken niet bepaald ‘kenners’ van het product champagne. Overigens, toen ik hem ooit proefde, moest ik zeggen dat ik het vond meevallen.
Op internet werden natuurlijk de geijkte grappen gemaakt over Moët & Chandon, en dat je die champagne sowieso niet zou moeten drinken. Bij mijn bezoek aan het bedrijf, enkele jaren geleden, was ik toch onder de indruk van het werk dat daar wordt verzet om de kwaliteit te verbeteren. Een volledig nieuw vinificatiecentrum, betere basiswijnen, lagere dosage, er werd veel aan gedaan om deze ‘supertanker’ bij te sturen. Ga er maar aan staan, om tientallen miljoenen flessen per jaar een goede standaardkwaliteit te geven – geen sinecure. Dat kleinere huizen betere champagnes maken, is logisch. Maar iedereen in de streek erkent het belang van Moët en de andere merken van LVMH voor de export wereldwijd. Moët breekt de markt open voor de kleinere, kwalitatief hoogstaande huizen, zo is de – terechte – redenering.
Dus dat dit nieuws wegkwijnt tussen het oorlogsnieuws, is eigenlijk maar goed ook. De Nederlandse tak van LVMH laat dan ook weten dat er geen verdere actie wordt ondernomen. Dit omdat de aandacht al is verminderd en omdat het een crimineel probleem is, en geen productprobleem. Bovendien zijn de betreffende flessen niet op de Nederlandse markt. Waarmee de imagoschade meevalt. Ondertussen zijn wij aan de buis gekluisterd, om te kijken naar de deprimerende beelden van het geweld in Oekraïne. Ons hoofd staat dan even niet naar problemen met Ice cuvées…
Ronald de Groot
