Heerlijk! Eindelijk zijn we weer op onze vertrouwde stek, in de Languedoc. Dat heeft lang geduurd, we waren hier een jaar geleden voor het laatst. Niets om over te klagen, maar wel heel fijn dat het weer kan, nu Frankrijk sinds 9 juni weer open is voor toeristen. Het mag bijzonder heten dat de Franse staatssecretaris van toerisme afgelopen week zelfs speciaal naar Nederland kwam om te vertellen dat Frankrijk ‘zijn’ Nederlandse gasten – normaal gesproken 5 miljoen per jaar – graag weer met open armen ontvangt. Dus dat we onze caravan in balans brengen met een grote zak aardappelen of – zoals in in mijn geval – de auto vol stoppen met wijn, vinden de Fransen plotseling niet zo erg meer.
Omgekeerd zit Nederland niet te wachten op landgenoten die terugkomen uit Frankrijk, ondanks het feit dat het aantal positieve tests per 100.000 inwoners in Frankrijk lager ligt dan in Nederland – om over de Languedoc maar te zwijgen. Vooralsnog zal ik bij terugkomst dus met mijn twee vaccinaties nog tien dagen in quarantaine moeten, terwijl in Nederland het festivalseizoen al weer losbarst. De coronawereld hangt niet van de logica aan elkaar, maar dat is inmiddels een open deur. Nou ja, ik hoop maar dat Frankrijk voor onze terugkomst op ‘geel’ springt, dat zou toch wat ongemak schelen.
Hier door de wijngaarden rijden levert een vreemde ervaring op. Op het eerste gezicht ziet alles er heel ‘normaal’ uit. Mooi groen, keurig onderhouden, alsof er niets aan de hand is. Maar bij nadere beschouwing hangen er maar heel weinig trossen aan de stokken. En bovendien, wat er hangt, zijn (nog) geen echte trossen, maar net uitgebloeide druiven. Dat is natuurlijk heel ongewoon voor de tijd van het jaar, half juni. Hieraan kun je zien dat de stokken door de vorst van eind april zwaar zijn getroffen. De oorspronkelijke scheuten zijn verloren gegaan, en dit zijn de tweede, nieuwe uitlopers. Veel minder dus, en het is de vraag of de druiven op tijd rijp zijn. Wel verschilt de schade per perceel, onder andere door verschillen in druivenras. Het ene ras loopt later uit dan het andere, en reageert ook weer anders op schade door vorst. Dat houdt in dat het voor producenten nog steeds niet helemaal in te schatten valt hoe groot de schade straks zal zijn. Maar dat sommigen gauw 60-70% van hun oogst moeten afschrijven, lijkt wel zeker. Voor degenen die veel exporteren, en dat zijn er hier niet weinig, zal dat problemen gaan geven met de levering van de wijnen aan hun vaste klanten in het buitenland. Een oplossing zou kunnen zijn om druiven bij te kopen, maar tegenwoordig zijn de druiven uit dit gebied zeer gewild, ook bij de handelshuizen en de coöperaties van de streek. Daar kom je niet zomaar tussen. Ik ben benieuwd hoe ze dit gaan oplossen.
In het verleden werd me nog wel eens gevraagd of ik het leuk zou vinden zelf een wijngaard te beginnen. Als ik naar dit soort ellende kijk, dan weet ik maar al te goed waarom mijn antwoord altijd luid en duidelijk was: ‘Nooit van mijn leven!’ Ik geniet dus nog maar even van het warme weer en het uitzicht over de groene wijngaarden.
Ronald de Groot
