Een van de meest frustrerende gevolgen van de huidige lockdown is voor mij dat reizen volstrekt onmogelijk is. Domweg omdat het bezoeken van wijnproducenten de zuurstof is om te schrijven. Omdat het belangrijk is mijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Dan neem ik een bezoek aan de zoveelste vatenkelder of gistingsinstallatie graag voor lief. Op dit moment zou ik in Yecla zijn, zo was een paar maanden geleden oorspronkelijk gepland. Niet dus.
Begrijp me goed, reizen is geen doel op zich. Deze week heb ik een paar afspraken staan voor een video call met een wijnmaker. De proefflessen zijn keurig bezorgd, perfecte service. Op deze manier kun je toch weer een beetje aan het werk en contact hebben met de personen waar het om gaat. En nog duurzaam ook. En je hoeft niet naar de vatenkelder. Los van wat er straks weer wel (of niet) kan is het een goed moment om te bedenken of elke reis wel noodzakelijk is, ook als het wél weer kan. Met name naar wijngebieden die je goed kent, zou je misschien niet altijd af hoeven te reizen. Iets om over na te denken, voor als de crisis voorbij is.
Zelfs in Bordeaux hebben ze het licht gezien. Je wordt altijd ter plekke verwacht om de primeurwijnen te proeven, qua logistiek ook wel te begrijpen, met al die monsterflessen. Maar toch blijkt het mogelijk monsterflessen af te sturen, om ze hier te kunnen proeven. Er zijn al monsters binnen, en binnen enkele weken verwacht ik dat er een flink aantal flessen op de stoep zal staan, zowel van de linker als de rechter oever en uit de Sauternes. Uniek, zodat ik toch een artikel over de nieuwe oogst kan schrijven.
Ondertussen ben ik wel benieuwd hoe het met reizen zal gaan. De onzekerheid is enorm. Maar er is toch een ding wat ik niet begrijp. We hebben wel één euro -hoewel ook die soms ter discussie staat- maar van enige vorm van coördinatie tussen de Schengenlanden over de toegang tot de buurlanden lijkt geen sprake te zijn. Dat zou toch anders moeten kunnen. Er wordt wel over gesproken dat toeristenministers overleggen, maar ondertussen komt het chaotisch over. Wat te denken van het volgende bericht? ‘Italië wil deze zomer toch weer open voor toeristen. Om gasten over de streep te trekken, betaalt de regionale overheid van Sicilië voor een deel de vakantie.’ Heel apart. In een land als Frankrijk is het ondertussen compleet onduidelijk wat er van de zomer met de vakanties gaat gebeuren. Nu mag je honderd kilometer van huis, meer niet. Maar wat als dat straks meer wordt? Waarom zou iemand uit het zwaar getroffen Parijs wel naar het strand bij Narbonne mogen, en iemand uit het veel minder getroffen Amsterdam niet? Dat zou toch een vreemde zaak zijn.
Maar voor dit soort argumenten lijken veel landen in de huidige situatie niet gevoelig. Het is vooral eigen land eerst, zo lijkt het. De een lokt toeristen, en de ander wil ze niet hebben. En de lockdown is in Frankrijk een stuk strenger dan hier. Het woord politiestaat is al vaak gevallen. Ik ben benieuwd hoe lang dit gaat duren. Ik hoorde een insider al zeggen dat de gele hesjes weer uit de kast worden gehaald. Dat kan dan wel eens een harde confrontatie worden. Het probleem is dat president Macron ook geen ‘natuurlijke’ achterban heeft. Hij komt niet voort uit een van de bestaande politieke stromingen, maar is in feite een buitenstaander. Zodat de kritiek op hem van links én rechts komt. Je ziet het in de peilingen. De meeste Fransen zijn ontevreden over zijn corona-beleid, terwijl hij het niet aantoonbaar slechter heeft gedaan dan andere regeringsleiders. Dat is ook de Franse volksaard. En dat maakt de positie van Macron alleen maar moeilijker.
Ik vrees dat reizen naar dat land voorlopig nog lastig wordt, helaas. Heel onwezenlijk. Ik blijf nog maar even videobellen achter mijn computer. Dat is wel zo veilig. En héél duurzaam.
Ronald de Groot
Het nieuwe werken is soms zo slecht nog niet en scheelt heel veel energie, tijd en co2 uitstoot…