Het ergste lijkt een beetje weggeëbd, maar al jarenlang wordt er in Nederlandse supermarkten soms bijna gevochten om melkpoeder voor baby’s. In China wordt de moedermelkpoeder na grote schandalen niet vertrouwd, en daarom wordt de o zo vertrouwde Nederlandse babymelkpoeder in scheepsladingen naar China overgebracht. Eigenlijk niet zo gek. Poeder kan ook gemakkelijk worden vervoerd. Net als bij een pakje droge soep. Je hoeft het water niet te vervoeren, dat voeg je later gewoonweg toe. Misschien iets voor wijn? Nou, daar wordt toch wel een beetje anders over gedacht. Onlangs was men in de Chianti in rep en roer, zo werd gemeld door RAI News. Door middel van nieuwe opsporingsmethoden werd ontdekt dat er met name in de V.S. Chianti op de markt was die
gemaakt was met een chemisch poedertje. Briljant eigenlijk. Net als bij de soep en de melkpoeder. Maar ja, dat mag dus niet. Want wijn is nu eenmaal geen melk. Wijn wordt beschermd door allerlei regels, officiële herkomstbenamingen, en wat al niet meer. Het maken van poederwijn is wel een heel opzichtige inbreuk op wat wijn zou moeten zijn. Tegelijkertijd maakt het oerwoud van regels en de onnozelheid van de consument het soms wel heel gemakkelijk om met wijn te frauderen. Onlangs kreeg ik te horen dat er tankwagens rosé van de Languedoc naar de Provence zouden rijden, omdat daar zulke nare rosé-tekorten zijn. Ja ja. Zelfs met zeer oude flessen is gefraudeerd, zogenaamd uit de verzameling van Thomas Jefferson. Waarmee ik maar wil zeggen dat zelfs top-verzamelaars naïeve consumenten kunnen blijken. Fraude met wijn is van alle tijden en vindt plaats op elk niveau. In dat opzicht zit er aan de ‘poeder-Chianti’ eigenlijk nog wel een amusante kant. Tot het moment dat je je realiseert dat er zo’n 200 miljoen euro met zo’n fraude wordt verdiend. Dan realiseer je je
dat het gewoon keiharde criminaliteit is. Maar zo lang er gehaaide vervalsers zijn en onwetende consumenten, zal wijnfraude niet ophouden.
Ronald de Groot
