Vanuit de hele wereld stromen wijnmakers en andere wijnprofessionals naar die ene stad in Duitsland, Düsseldorf. Het is de grootste beurs denkbaar in Europa, ongeveer de oppervlakte van tien keer de hallen van de Rai in Amsterdam. Het lijkt net op de drie dwazen dagen van de Bijenkorf, mensen die dringen om naar binnen te komen en als bijen rond zoemen in de korf. Een soortgelijk gevoel bekruipt me in dit massale wijngebeuren.
Waar te beginnen? Ik stort me in het gedruis en loop richting hal 9, daar is de sectie voor Chili, waar ik twee jaar geleden tussen de wijnranken ronddwaalde. Al zoekende bots ik zowat op tegen één van mijn vrienden uit dat land. ‘Eduardo, wat doe jij hier?’ vraag ik in blije verbazing. Hij maakt de mooiste carménere, maar in kleine oplage, ik had hem hier niet verwacht. Wat een toeval, zijn stand is wat achteraf gepositioneerd in de hal, ik had hem anders nooit gezien.
Wat een feest om zijn wijnen weer te mogen proeven, mijn ogen glunderen als ik de bekende etiketten van Alchemy zie. Na mijn trip in Chili had ik vier flessen meegenomen in een houten kist, de rugzak was zo zwaar, ik kon er nauwelijks nog mee lopen. De wijn is zo bijzonder omdat ze de druiven met de hand van de tros plukken. Daarna persen ze de druiven geleidelijk en zonder toevoeging van gist ondergaan ze het fermentatieproces. Het gevolg hiervan is dat het groene karakter van de carménère druif volledig zacht en aangenaam naar voren komt.
Mijn zoektocht gaat verder door de hal van Spanje en Portugal richting Frankrijk. De sfeer in iedere hal is anders, zo ook de taal die ik om mij heen hoor. Van bruisende mensen en geelrode vlaggen naar het chique ivoorwitte tapijt onder mijn voeten in de Champagne-lounge. Bij Tattinger vraag ik een laatste slokje Blanc de Blancs die onder de toonbank verscholen staat. De dames reageren met enige wijnstress, het is de laatste fles op de beurs. Ik loop verder en speur de rijen af naar Chateau Grézan.
Chateau Grézan ligt in de appellation Faugères in de Languedoc. De wijnmaker vertelt vol vuur over zijn topcuvée les Schistes Faugeres. De druiven zijn gefermenteerd in eikenhouten vaten en daarna heeft de wijn 15 maanden in het vat gerijpt. Vol van karakter, complex, een lange afdronk, ik beaam zijn betoog. Mijn oog valt op een fles rosé waar op het etiket een wulpse dame staat afgebeeld. De wijnmaker lacht, ja de wijn heet ook ‘au gris de mes enviers’, dat betekent een onafhankelijke vrouw, gelijk de smaak van de wijn. Grappig hoe de wijn zich hier in het etiket vertaalt.
Nadat ik drie dagen ben ondergedompeld in deze dwaze wereldse wijndagen sluit ik af bij mijn vriend Eduardo uit Chili. Met een glimlach vraagt hij of ik mijn rugzak bij me heb. ‘Haha, nee, deze keer geen rugzak,’ is mijn antwoord. Eduardo zoekt een lege doos, en de aangebroken proefflessen van zijn prachtige wijnen mag ik meenemen. Met een tevreden gevoel en alweer een doos flessen vertrek ik richting Amsterdam.
Maud Veldkamp
registervinoloog
