Als Master of Lunch raken wij altijd in verhoogde staat van opwinding wanneer wij een uitnodiging ontvangen voor een gratis middagmaaltijd in een gunstig bekendstaande eetgelegenheid. Bij voorkeur een zaak met een of meer Michelinsterren. Dat zo’n maaltijd voor organisatoren een alibi is om ‘concepten’ te communiceren nemen we voor lief. Het gaat immers om de gratis versnaperingen!
Recentelijk kregen we van het doorgaans op de grootste gemeente van Noord Holland gefixeerde bureau Pitch PR de uitnodiging om een perslunch bij te wonen in Grand Hotel Karel V te Utrecht. Deze zaak is namelijk geheel gerenoveerd en heeft, ja wel, ook een nieuw gastronomisch concept gekregen. Eerdere ervaringen met niet erg geslaagde middagmaaltijden van Pitch – ooit eens alleen maar straffe Touraine Sauvignon te drinken gehad! – hadden ons tot enig wantrouwen moeten stemmen, maar naïef als we zijn door altijd te hopen op het beste in de medemens besloten we toch de hele middag vrij te houden en af te reizen naar Utrecht. We verwachtten namelijk een lunch die minimaal het predicaat LLL zou krijgen, lang en liquide dus. Dat zou echter een ernstige misvatting blijken.
Fashionable outfit…
Een stijlvolle zaak, dat Grand Hotel Karel V met zijn historie en monumentale uitstraling. En waar men eigenlijk (weer) een Michelinster zou willen hebben. Zo zien wij dat graag. Aangezien de moderne tijd vernieuwing eist, is besloten om behalve de hotelkamers ook de versterking van de inwendige mens in een andere vorm te gieten. Vanwege de ‘merkuitstraling’. Juist, ja. Dit alles onder de noemer ‘heritage met fashionable outfit’ en als nieuwe naam Karel 5 – je moet er maar op komen – inclusief een onvermijdelijk nieuw logo. Over al het bijbehorende nep Engels zullen we maar liever zwijgen. Hoewel? Waarom moeten ‘evenementen’ ineens ‘events’ zijn? Gebleven is gelukkig good old maître-sommelier Johan Kragtwijk. Die heeft overigens wel zijn rokkostuum aan de wilgen moeten hangen en inruilen voor volledig zwarte kleding, het type fashionable outfit zoals men dit in maffiakringen pleegt te dragen. Ook dat schijnt immers als eigentijds te gelden. Johans attente timing bij het schenken van champagne is er gelukkig niet minder om. In tegendeel zelfs. En waaraan herken je de ware schenk(st)er ook al weer? Juist, aan zijn of haar timing.
Lichtgewichtjes
Aan wie mocht die welkomstchampagne geschonken worden? Aan leden van de
Utrechtse ‘scene’, onder wie schrijver Ronald Giphart, enkele dranktypes wier aanwezigheid we bij dit ‘event’ moeilijk konden plaatsen en verder vooral aan blonde meiskes die als blogsters door het leven pretenderen te gaan. Kwebbelend over beauty, mode, lifestyle en food. Zeg maar. Lichtgewichtjes zonder enigerlei intellectuele diepgang of verstand van zaken die naar onze immer onbescheiden mening weinig affiniteit met gastronomie en wijn hebben, maar die tegenwoordig om onduidelijke reden gekoesterd lijken te worden door Pr-bureau.
Vluggertje
Het eten dan, waar het uiteindelijk allemaal om begonnen was. Dat is verdeeld over bistro – casual classic en gastro – elegant dining. We kregen twee merkwaardigerwijs simultaan geserveerde gerechten in het bistrogedeelte en een (1!) gerecht in het chique deel. Dat in de prachtige grote zaal geserveerde gerecht, niet echt bijzonder, werd omschreven als hutspot 2016. Alleen leek het in de verste verte niet op hutspot, zelfs niet wanneer het ‘gedeconstrueerde hutspot’ of ‘structuren van hutspot’ geheten had. Dit echter terzijde. Voor het weggaan nog een zeer zoet toetje in de keuken. Mwa.
Al bij al een te smalle basis om te kunnen beoordelen wat chef Vito Reekers werkelijk in zijn mars heeft en in hoeverre de door zijn baas openlijk uitgesproken sterrenaspiraties gerechtvaardigd zijn. Laat zo’n man toch gewoon een vijfgangenlunch koken. Nu was even na tweeën alles al weer afgelopen. Du jamais vu!
Geen tijd?
Even navraag gedaan bij Harriet Boekholt en Robert Verhoeven van Pitch waarom het zo nodig een vluggertje moest zijn. Wat bleek? Men had de oren laten hangen naar de wensen van de al genoemde blogstertjes die niets lusten – adepten van Green Happiness en klysmapropagandiste (!) Rens Kroes? – en die altijd en overal weer vroeg weg willen wegens gebrek aan uithoudingsvermogen. O tempora, o mores! Zijn we in 2016 al zo diep gezonken? Het laat zich raden dat zo’n mededeling een Master of Lunch als een dolk in het hart treft. Waarachtig tafelen kan immers nooit lang genoeg duren! Daarmee was de gifbeker nog niet helemaal leeggedronken. Voor een gastronomische lunch hoef je niet bij Karel 5 aan te kloppen, want men doet alleen diner. Alsof we in Amsterdam beland zijn waar lunch ook een besmet begrip lijkt te zijn geworden. Mochten wij het ooit nog eens voor het zeggen krijgen bij Michelin, dan zou openstelling voor de lunch een primaire vereiste zijn voor toekenning van een ster!
Herkansing noodzakelijk
Valt er nu helemaal niets positiefs te melden? Natuurlijk wel. We noemden al even het prachtige interieur van de statige eetzaal. Ambiance ten top. Ook positief: de afwezigheid van heipalengedreun dat tegenwoordig in bepaalde conceptueel vernieuwde zaken voor jongerenmuziek door moet gaan. Zoals de gruwelijke herrie die tegenwoordig bij Vermeer ten gehore gebracht wordt! Moraal van het verhaal? Wij hebben liever te maken met tijdloos beschaafd dan met eigentijds conceptueel. Wat Karel 5 betreft, oordeel voorbehouden. Daar zullen we nog een keer heen moeten voor een echte maaltijd. Herstel: voor elegant dining.
René van Heusden ML
