Het is dinsdagmiddag, rond de klok van vieren. Enigszins verward en overprikkeld zit ik in de auto. Het tintelt van mijn kruin tot mijn tenen. Met nog ruim vier uur te rijden, kijk ik in mijn achteruitkijkspiegel. Nog een laatste knipoog naar de kathedraal van Reims. Zo lang als het kan blijf ik in mijn linkerspiegel turen.
Zo lang mogelijk genieten van die stad, de sfeer en zijn wijnen, wetende dat ik het meest inspirerende weekend van dit jaar achter me laat. Het is bijna vijfentwintig graden. Als een labrador hang ik met mijn kop uit het raam. Exact de helft van mijn gezicht is zo rood als een kreeft. Ach, wat maakt het uit. Nog even dit vakantiegevoel, want in Amsterdam is het waterkoud. Met Reims uit het zicht dwalen mijn gedachten af, en maak ik een opsomming van alle wijnen die ik dit weekend heb geproefd. Ongeveer tweehonderdvijftig champagnes in vier dagen tijd, dat laat zijn sporen wel na. Het verwerken van de ontmoetingen met zoveel nieuwe wijnpersonages gaat nog wel even duren. Mijn lichaam siddert na van de zuren.
Wat is het toch een voorrecht om zoveel champagnes te mogen proeven. Al probeer ik mij wel te behoeden voor de gevaren van de grote proeverijen. Hoe meer flessen er naast elkaar staan, hoe sneller we geneigd zijn ze tegenover elkaar te zetten. En erger nog: ze tegen elkaar uit te spelen. Dit is niet hoe ik met prachtige wijnen om wil gaan, want zo gaan we immers ook niet met mensen om. Alsof iedere leuke blonde heer of dame wordt vergeleken met mijn bestaande blonde vrienden, waarna alleen de knapste mag blijven. Dan leer je maar weinig nieuwe mensen kennen en blijft je vriendengroep erg klein. Iedereen is immers uniek, iedereen doet er toe en kan een toevoeging zijn op mijn vriendenkring. Zo heeft ook elke fles zijn verhaal, moment en functie. Aan ons proevers de schone taak om de wijn te doorgronden en het juiste moment te vinden.
Bij zulke grote proeverijen dreigt dit ‘speeddaten’ te worden: vluchtig aftasten, een scan op zuiverheid en voorkomen. Het blijft vrij oppervlakkig en veelal komen de meer extroverte wijnen als winnaars uit de bus. Ja, het zijn vaak de snelle jongens met hun gladde praatjes die snel scoren. Tijdens eerdere edities van de champagneweek heb ik dan ook ruim honderd wijnen meer geproefd dan dit jaar. Maar toen nam ik nauwelijks de tijd om me af te vragen wat voor wijn ik nu daadwerkelijk in mijn glas had. In mijn gretigheid wilde ik alles proeven, maar wist ik geen contact te maken met wat er achter de bubbel verscholen lag.
Loslaten is het antwoord. Laat het idee los dat je overal een technische beschrijving van dient te maken. Dit jaar heb ik vooral naar de wijnmaker geluisterd, en de wijn proberen aan te voelen. Wat is het verhaal achter het wijndomein, wat wil de wijnmaker ons meegeven? En: wat voor impact heeft het op mij?
Conclusie: in vier dagen tijd honderden wijnen proeven blijft speeddaten, maar in plaats van de vraag “Wat doe jij in het dagelijks leven?”, vraag je “Wat wil je ermee bereiken?”. Het echte ontdekken vindt plaats aan tafel, met aandacht en voldoende tijd om de wijn te leren kennen. De grote proeverijen zijn niet bedoeld voor het verkrijgen van grootse inzichten, maar vooral voor het scheppen van overzicht. Laat je dan ook niet verleiden tot een oordeel. Geniet van de ontmoetingen, en wie weet wordt het liefde op het eerste gezicht.
Geniet & have fun,
Vinoniek
PS: mijn meest inspirerende ontmoeting was met Champagne Lacourte-Godbillon. Voor diegene die echt met zichzelf in het reine willen komen.
