Mario Ridder, eigenaar en chef van **restaurant De Zwethheul, en zijn partner Sharon Kars, wonen op Katendrecht. Op de Kaap, zoals je in goed Rotterdams dan zegt. Tijdens het uitlaten van hun hond viel hun oog een keer op een leegstaand pand op de hoek van het Deliplein en de Sumatrastraat, een voormalig slachthuis.
In eerste instantie waren er ze net te laat voor. Volgens de plannen had er een bakkerij in moeten komen. Toen dat uiteindelijk niet doorging, besloten ze om alsnog contact op te nemen met de gemeente Rotterdam. Ditmaal zat het wel mee en konden ze er al snel aan de slag om het pand in sneltreinvaart te verbouwen tot hun tweede restaurant.
Een schot in de roos, want het bleek onmiddellijk is the place to be in 010! Zonder reservering kun je het wel schudden, ondanks twee bezettingen per avond. De tent zit gewoon bomvol.
Tweede zaak
Mario wilde met dit restaurant zijn activiteiten diversifiëren, zowel zakelijk als gastronomisch. Dus niet als concurrent van De Zwethheul, maar als aanvulling erop. En als leerschool voor personeel ter voorbereiding op het ‘grote werk’.
Met de omgeving van het Deliplein als gedroomde omgeving voor een restaurant met een echt vernieuwend concept. Want dat Deliplein heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld als een van de culinaire hotspots in de grote havenstad en vormt het kloppend hart van een wijk die een totale gedaanteverwisseling heeft ondergaan en tegenwoordig een verlengstuk is van de al even hippe Kop van Zuid, het Manhattan aan de Maas.
Vlees, vlees en nog eens vlees
In het restaurant draait alles om (rund)vlees, met een vette knipoog naar trendy zaken in New York. Alsof je in een zaak in het Meatpackers District bent. Wat een ambiance!
De inrichting is eenvoudig, doordacht urban maar smaakvol, waarbij allerhande accessoires verwijzen naar zowel het verleden als het heden. Denk aan vleeshaken en koeienhoorns. Het zij nogmaals benadrukt: de sfeer is geweldig. Ridder en Kars hadden er aanvankelijk de naam Meet Meat voor bedacht, maar daar bleken juridische haken en ogen aan te zitten. En dus werd het C.E.O. Baas van het Vlees. Waarbij de C voor Côte de Boeuf staat, de E voor Entrecote en de O voor Ossenhaas.
Stevige hap
Terwijl Mario zijn aandacht weer helemaal richt op De Zwethheul – ik sprak hem laat op de avond toen hij nog even langskwam voor hij naar huis ging –, vervult Sharon de taak van gastvrouw van C.E.O. De gastronomische hoofdrol is daar weggelegd voor eersteklas Texaans Black Angus rundvlees, maar daarnaast is ook ruimte voor pata negra ham en Nederlands Livar varken.
De bereidingen zijn eenvoudig, rechttoe rechtaan. Grote stukken vlees worden snel gegrild op 1300 graden, waardoor de malsheid behouden blijft. Heel goed: afgezien van de côte de boeuf en de ossenhaas zijn alle gerechten te bestellen in halve en hele porties. Ook bij die halve porties heb je nog altijd een stevige hap op je bord.
De zes voorgerechten (o.a. carpaccio, Livar spek, tartaar) variëren in prijs van 18 tot 25 euro voor grote porties, resp. 11,50 tot 15 euro voor wat minder grote. Bij vijf van de zeven hoofdgerechten betaal je tussen de 20 en 30 euro, respectievelijk tussen 12,50 en 18,50. Pièces de résistance zijn de cote de boeuf voor 2 personen (35 euro p.p.) en de ossenhaas (38 euro). Desserts kosten afhankelijk van de portie 8 of 12 euro, kaas van Bourgondisch Lifestyle – blijft een rare naam – 3 euro per soort.
Mijn enige inhoudelijke kritiekpuntje was de veel te sterke smaak van de dragonolie bij het brood, al zou die volgens Ridder een hit zijn in De Zwethheul. Toch maar liever een neutralere variant. Leuk waren dan weer de filet américain en likkepot als smeerbare voorafjes, stukken beter dan wat je in de supermarkt koopt. Vegetariërs hebben hier dus niets te zoeken, afgezien dan misschien van de groene salade en de handgesneden frites met prima mayonaise. Voor semi-vegetariërs valt er wel wat te regelen. Schmidt Expres, een service va Schmidt Zeevis, kan namelijk voor vis en schaal- en schelpdieren zorgen.
Wijn per fles en per glas
Voor wijnliefhebbers is C.E.O. juist zo veel te meer een heerlijke bestemming, zeker wanneer je je laat adviseren door de super enthousiaste Randy Bouwer, ex-Ivy. Een groot compliment trouwens voor de prima serveertemperaturen!
De wijnkaart bestaat uit twee delen, een met betaalbare wijnen en een met exclusiever – en dus ook flink duurder – werk afkomstig uit De Zwethheul, de zogeheten Baaswijnen. Met als duurst een Cheval Blanc 2000 à 788 euro.
Laten we ons liever beperken tot het betaalbare deel, die zo ongeveer allemaal van importeur Kwast voorkomen.
De ‘Huisbaaswijnen’ zijn de rode, witte en rosé van La Vieille Ferme voor slecht 3,75 euro per glas of 22 euro per fles. Keurig. Niet minder dan 36 wijnen zijn zowel per fles als per glas te bestellen, in vijf prijscategorieën. Die lopen uiteen van 5/27, 50 tot 12,50/67,50 euro.
De timing in de bediening had wat beter gekund en over de olie is al wat gezegd, maar verder niets dan lof. Wat een aanwinst is dit voor Rotterdam!www.ceobaasvanhetvlees.nl
Tekst: René van Heusden
Fotografie: C.E.O. Baas van het vlees
