Op deze hoogvlakte, 1200 meter boven zeeniveau, zijn maar weinig bomen te bekennen, of het moeten de zilvergrijs-groene populieren langs rivieren en beekjes zijn. Alles is hier midden november gekleurd in pasteltinten: groen, grijs en bruin vooral.Tekst en fotografie: Mariëlla Beukers
Het lijkt een beetje saai, totdat mijn blik met een schok blijft steken bij een flinke klodder geel of oranje. Ik bekijk die vlekken eens wat beter, en ik realiseer me: dit zijn druivenstokken! Bushvines staan in slordige rijen op kleine vierkante velden; goudgele vlekken lichten op in bruine, pas geploegde akkers.
Elders zijn de vlekken vlammend oranje, en staan in ze het gelid langs ijzerdraden. Langs de kant van de weg doemt een paal met bedrijfsnaam op: Kavaklidere. De druivenstokken blijken nog wijnstokken ook! Kavaklidere is één van de grootste wijnbedrijven van Turkije.
Ik was in Kappadocië, waar toeristen uit de hele wereld UNESCO-werelderfgoed komen bewonderen: door weer en wind gevormde rotsformaties, holwoningen en grotkerken uit het vroege christendom. Maar wat al die bezoekers meestal niet beseffen, is dat hier in Centraal-Anatolië honderden hectaren druivenstokken staan.
