Hoe veel wijnkennis mag je verwachten bij een adolescent(e) die net in de horeca is gaan werken? Iemand die tevoren misschien wel wat elementaire drankenkennis onderwezen gekregen heeft, maar zelf nog nauwelijks een druppel wijn gedronken heeft? Laat staan een ontwikkelde smaak heeft. En dat terwijl een groot referentiekader van essentieel belang is voor eenieder die pretendeert, dan wel gevraagd wordt, serieus met wijn om te gaan. En die succesvol te verkopen.
Hoe veel wijnkennis mag je verwachten bij een adolescent(e) die net in de horeca is gaan werken? Iemand die tevoren misschien wel wat elementaire drankenkennis onderwezen gekregen heeft, maar zelf nog nauwelijks een druppel wijn gedronken heeft? Laat staan een ontwikkelde smaak heeft. En dat terwijl een groot referentiekader van essentieel belang is voor eenieder die pretendeert, dan wel gevraagd wordt, serieus met wijn om te gaan. En die succesvol te verkopen.
Kennis is niet alleen macht, maar genereert in de horeca ook extra omzet. Via een goed advies aan tafel. Concreet: hoe krijg je de gast zo ver dat hij of zij nu eens niet die o zo voorspelbare huiswijn vraagt, maar eens een ‘echte’ wijn gaat proberen? Waarop (nog) meer marge valt te realiseren. Jonge werkkrachten mogen dan wel aantrekkelijk zijn voor bedrijven omdat ze minder kosten, het gebrek aan toegevoegde waarde als gevolg van gebrek aan kennis doet daar net zo veel afbreuk aan. Met andere woorden: de besparing wordt tenietgedaan door een verre van optimale prestatie. En dat de gast niet geamuseerd is wanneer de bediening weinig te melden heeft, spreekt voor zichzelf. Kortom, hier ligt een probleem. Wachten tot de jongelui in de bediening een jaar of tien, vijftien ouder en dan heel veel ervarener zijn, is natuurlijk geen reële oplossing. De enige praktische oplossing is om er hier en nu iets aan te doen, binnen de grenzen van het realistisch haalbare.
Een goed initiatief om iets aan de praktische wijnverkoopkennis van de jonkies te doen, komt van wijnleverancier Oud Reuchlin & Boelen, marktleider binnen de Nederlandse horeca, en wijnopleidingscentrum Het Wijninstituut. Ze hebben het initiatief genomen tot de uitgave van een boekje voor jonge, onervaren medewerkers in de horeca. De titel ervan is ‘Ik verkoop wijn in de horeca’. Voor de inhoud tekende het trendgevoelige schrijfstersduo Noële Ruitenberg en Magda van der Rijst, alias Ruit&Rijst. Die hebben geprobeerd om die onzekere tieners en begin twintigers een beetje houvast te geven binnen die toch gecompliceerde wereld van de wijn. Immers, of je het leuk vindt of niet, wijn is nu eenmaal een ingewikkelde materie. Het duo wordt geafficheerd schrijvend in een ‘frisse’ en ‘laagdrempelige’ stijl. Hoewel zulke promotiekreten normaliter ernstig wantrouwen oproepen, klopt het in dit geval best aardig.
Het boekje probeert het ‘intimiderende’ – want noodzakelijkerwijze complexe – karakter van wijn weg te nemen door de jeugdige lezers en lezeressen op hun gemak te stellen en ze er van te overtuigen dat ze het best wel kunnen. In eenvoudige taal en zonder daarbij al te vaak moeilijke woorden te gebruiken. Aangenaam therapeutisch bijna. En met handigheden als spieklijstjes en ezelsbruggetjes. Soms wordt het onbedoeld toch ook wel heel filosofisch, wanneer Kantiaans aandoende vragen gesteld worden als ‘Ken ik mezelf?’ en ‘Ken ik mijn doel?’ Zulke vragen kom je in wijnboeken maar hoogstzelden tegen! Het enige dat nog ontbreekt is de al evenzeer Kantiaanse vraag ‘Wat mag ik hopen?’ Een betere beloning…
Een enkele keer bezondigen zelfs Ruit&Rijst zich wel eens aan ‘moeilijk jargon’, maar dat is begrijpelijk. De schrijfsters zelf zijn immers wel eeuwig jeugdig van geest en proberen de toon van hun publiek zo goed mogelijk te treffen, maar laten blijken toch ook wel eens iets te veel geplaagd te worden door kennis van zaken die wellicht te hoog gegrepen is voor de doelgroep. Dat gebeurt vooral in het lexicon van begrippen. Zie een term trichlooranisol (en niet op zijn Engels ‘trichlooranisole’!). Of ‘terroir’. Ter waar? Maar of de beginnende lezers en lezeressen dat ook nog tot zich nemen? Sprak de elitaire oudere jongere.
Een sterk punt van ‘Ik verkoop wijn’ is de praktijkgerichtheid. Theorie over het belang van herkomst en vinificatiestijlen (moeilijk woord voor de doelgroep) ontbreken. Wel bevat het tips over handige spieklijstjes en al even handige oneliners die helpen bij het verkopen van betere wijn. Zelfs het openen en karafferen van flessen komt voor de zekerheid nog maar eens aan bod, al zou dat toch wel als bekend verondersteld mogen worden. Of leert men op de ROC’s tegenwoordig zelfs dat niet meer? Moeilijk te geloven. Vreemd genoeg ontbreekt enigerlei verwijzing naar het verschijnsel schroefdop. Ook het thema ‘bevat sulfieten’, tegenwoordig een verplichte vermelding op etiketten, ontbreekt.
Laat één ding duidelijk zijn: voor ‘gewone’ wijnliefhebbers is ‘Ik verkoop wijn’ niet bestemd’. Het is een uitgave die nadrukkelijk bedoeld is voor horecamedewerkers. Iedere restaurateur zou het daarom aan nieuwe medewerk(st)ers als verplichte lectuur moeten overhandigen. In eenieders belang. Van medewerker, ondernemer en gast. En dan maar hopen dat die jonge schenk(st)ers zich vervolgens suf mogen proeven en cursussen mogen volgen. Pas dan komt het echt goed.
Ruit&Rijst: Ik verkoop wijn in de horeca
Uitgegeven door het Wijninstituut
Prijs: € 8,95 inclusief BTW, exclusief verzendkosten
Verkrijgbaar via: www.weetvanwijn.nl/boek
René van Heusden ML
