Wijncolumn: Frank Smulders

Mijn goede vriend Karel de Graaf, nooit te beroerd de knuppel in het hoenderhok te gooien, heeft onlangs in het openbaar de vraag gesteld hoe wijnhandel en pers  het in Nederland eendrachtig voor elkaar hebben  gekregen de consument tot zo’n laag kwaliteits- en prijsniveau te brengen als het gaat om het aankopen en drinken van wijn.  Zijn antwoord was: een gebrek aan opleiding.  Speelt zeker een rol.
Maar zelf benader ik het liever vanuit een andere invalshoek:
Mijn goede vriend Karel de Graaf, nooit te beroerd de knuppel in het hoenderhok te gooien, heeft onlangs in het openbaar de vraag gesteld hoe wijnhandel en pers  het in Nederland eendrachtig voor elkaar hebben  gekregen de consument tot zo’n laag kwaliteits- en prijsniveau te brengen als het gaat om het aankopen en drinken van wijn.  Zijn antwoord was: een gebrek aan opleiding.  Speelt zeker een rol.
Maar zelf benader ik het liever vanuit een andere invalshoek: het eeuwige gemekker over prijs-kwaliteitsverhouding is volgens mij de hoofdschuldige.  Uiteraard is prijs een factor om rekening mee te houden, maar ik constateer  tegelijkertijd een aantal belangrijke punten waar het gaat om prijs en kwaliteit.Ten eerste valt het mij op dat heel veel mensen eigenlijk geen idee hebben van echte kwaliteit bij wijn. Ik weet heus wel dat topwijnen vandaag de dag niet bepaald goedkoop zijn, maar als je je als wijnliefhebber of wijnprofessional  een mening wilt kunnen vormen over de kwaliteit van wijn, laat staan deze ook nog luidkeels te ventileren, dan lijkt het me toch echt een vereiste om enige ervaring te hebben met het proeven van echte topkwaliteiten. Ik constateer steeds weer dat zeer weinig mensen in Nederland die ervaring hebben, laat staan kwaliteit ‘blind’ herkennen.
Ten tweede wordt de mantra prijs-kwaliteitsverhouding door handel, horeca en consument tegelijk, veel te vaak gebruikt om het gebrek aan kwaliteit in wijn goed te praten. Ook het nooit of weinig drinken van echt goede wijnen wordt hiermee weg geredeneerd, aangezien deze per definitie ’ te duur voor wat het is’ worden verklaard.  Een ergerlijke opstelling, vooral als je beseft dat men deze te dure wijnen nooit  proeft. Dus waarop die waarneming dan gebaseerd is, blijft mij een raadsel.
Ten derde wordt het tot bijbelse proporties uitgegroeide  woord ‘prijs-kwaliteitsverhouding’  door velen inmiddels synoniem gezien aan ‘kwaliteit’. Matige wijn wordt als ‘goed’ beoordeeld, maar als je daar dan over doorvraagt, blijkt men te bedoelen ‘goed voor de prijs’. En dat is heel iets anders.
Ik ben er van overtuigd dat door het steeds maar hameren op prijs-kwaliteitsverhouding, eerst door de wijnhandel, daarna door iedereen, de kwaliteit van wijn in Nederland in een neerwaartse spiraal  is beland. Ik stel dan ook voor dat wij, als neem ik aan wijnminnend deel van Nederland, het PKV  woord nu definitief naar de vuilnisemmer van het wijnjargon verbannen. Weg ermee, niet meer over hebben.  Dan kunnen we de dingen eindelijk weer gewoon bij de naam noemen, troep ‘troep’ noemen, en het woord ‘top’ reserveren voor echte top, en niet voor gunstig  geprijsde middelmaat. Dank U.