De handen van Sophie lijken op die van een mijnwerker. Ik zou er eigenlijk een foto van moeten maken. Alles is diep paarszwart, niet alleen de groeven maar overall, ook onder en rondom de nagels. Op zondag ging ze naar Franschoek –waar anders, ze is een Francaise, misschien had ze wat heimwee- en liep een juwelier binnen. Ik had haar verteld over Tanzanite, de zeldzame blauwe steen die Zuid-Afrika rijk is. Dus ging ze kijken. De dame in de winkel vroeg haar of ze de ring wilde passen maar die had op dat moment heel zeker haar handen nog niet gezien. Mooi vuil is niet lelijk.
Dag 3: Lekker dag voor jou verder
De handen van Sophie lijken op die van een mijnwerker. Ik zou er eigenlijk een foto van moeten maken. Alles is diep paarszwart, niet alleen de groeven maar overall, ook onder en rondom de nagels. Op zondag ging ze naar Franschoek –waar anders, ze is een Francaise, misschien had ze wat heimwee- en liep een juwelier binnen. Ik had haar verteld over Tanzanite, de zeldzame blauwe steen die Zuid-Afrika rijk is. Dus ging ze kijken. De dame in de winkel vroeg haar of ze de ring wilde passen maar die had op dat moment heel zeker haar handen nog niet gezien. Mooi vuil is niet lelijk.
We spreken maandag 5 maart. Gisteren regende het nog af en aan in Stellenbosch. Gitzwarte wolken dreven uitdagend langzaam over maar veel regen viel niet meer. Rustenberg is sowieso al adembenemend mooi, na een flinke plensbui is alles nog groener en frisser. Ik hielp mee met enkele pumpovers –vooral cabernet franc en cabernet sauvignon- en heb Luke meegeholpen met het afvullen van een stuk of 4, 5 vaten. Dit keer ging alles op rolletjes. ‘s Middags kwam Attie Slabber me ophalen voor lunch. We probeerden 96 Winery Road (Ken Forrester) maar die zaten helemaal vol. Tokara is gesloten tot dinsdag en ook Terroir van Kleine Zalze was volledig uitverkocht. Vervolgens gingen we naar Lanzerac. Dit is een van de oudste wijnhuizen van Zuid-Afrika in een zeer chique Cape Dutch setting. De hoofdgebouwen dateren van 1684. Maar zelfs het restaurant van het klassieke vijfsterrenhotel (buffet lunch notabene) zat helemaal vol. Toen zijn we naar Stellenbosch gereden en gegeten bij Capetown Fishmarket. Heerlijke sushibar, prachtig stuk tarbot en een fles Vergelegen Sauvignon Blanc 2006. Wat wil je meer?
Maandag nog steeds geen oogst binnen gehaald. Belangrijkste reden is dat de bodem bij Rustenberg veel klei bevat die met regen erg drassig wordt waarin elke tractor hopeloos zou wegzakken. Het zou dus een rustige dag worden, met alleen enkele pumpovers en afvulsessies. Een goed excuus voor mij om een ronde te gaan golfen met de heer Slabber. Hoewel ik me heb ingesmeerd zou ik vreselijk verbranden. Aansluitend ben ik bij Dalene Steyn van Wines of South Africa op bezoek geweest. Het was een uiterst interessante uitwisseling van gedachten. Het boek over Zuid-Afrika zal er in 2008 komen, daar ben ik zeker van. Ook had ze veel interesse in een project dat ik met twee anderen dit jaar in Nederland aan het opzetten ben waarin een aantal Zuid-Afrikaanse wijnbedrijven een rol zullen gaan spelen. ‘s Avonds nog het laatste werk gedaan voor het Italie Supplement van Perswijn en mijn emails beantwoord. Het kantoor en de pc van Jean Swartland (de ex. assistant van Simon Barlow) is mijn plekje geworden waar ik op de meest onzalige tijdstippen nog emails kan versturen en ontvangen en korte aantekeningen maken.
Morgen komt er veel cabernet sauvignon binnen; ben heel beniewd hoe date eruit ziet na bijna twee dagen regen. Voor nu wens ik je nog een prettige dag, oftewel in het Afrikaans:
“Lekker dag voor jou verder”.
Dag 2: Pompen of verzuipen
Zaterdag 3 maart. Er is regen aangekondigd voor vanmiddag, rond 13.00u gaat het beginnen. De laatste ladingen druiven komen vanochtend binnen. Het hele team is erop ingespeeld: Randolp (assistent-wijnmaker), Luke, Marco, Jerome, Sophie (Française), Unathi (stageaire Universiteit van Stellenbosch), Miriam (die in Beaune een stage heeft gedaan), Mennekes, Graig (zoon van Randolph) en Adi. Mennekes is overigens een bijnaam; in werkelijkheid heet dit kleine kereltje Adrianus. Randolph: “Bij zijn aanname hebben we direct tegen hem gezegd dat een Adrianus –een Romeinse keizer notabene- niet voor Rustenberg werkt. Gezien zijn kleine gestalte kwam alleen Mennekes (in Brabant zouden ze zeggen: ‘menneke’) in aanmerking.” Inmiddels is Adrianus helemaal gecondioneerd op de naam Mennekes. Erg schijnt hij dat ook niet tevinden.
Om 13.00u gaat het inderdaad regenen… Vreemde gewaarwording aangezien het zelfs ’s ochtends nog prachtig weer was. In korte tijd is de lucht donker geworden en komt het met bakken uit de lucht.
In de wijnkelder van Rustenberg is het ondertussen een drukte van belang. Naast de gebruikelijke ‘pumpovers’ wordt er tankruimte gemaakt door volledig uit gegiste wijnen van tank over te pompen naar de vatenkelder.
Die vatenkelder ligt er overigens idyllisch bij. Met bijna wiskundige nauwkeurigheid liggen de vaten op rij, driehoog. In het midden hebben ze een paarsrode band zodat morsvlekken niet meer zichtbaar zijn. Op die paarsrode band na zijn de vaten smetteloos houtkleurig. Het heeft iets aristocratisch, iets heel moois.
Assistent-wijnmaker Randolph leert me hoe de vaten te vullen. Zoals hij het doet, lijkt het simpel maar wat valt het tegen als je het zelf moet doen. De kraan lijkt een beetje op die van de pomp van een tankstation maar dan veel langer en voorzien van een rechte hoek waarbij de lange loop helemaal in het vat verdwijnt. Er is nauwelijks nog ruimte tussen kraan en het gat in het vat waardoor je heel slecht kunt zien hoe vol dat het vat inmiddels is. Met een klein lampje probeer je daar beter zicht op te krijgen. We vullen nu vaten af die driehoog liggen. Ik ben erop geklommen en zit op de barriques alsof ik paard rij. Net als Randolph me met het afvullen alleen heeft gelaten, komt Simon Barlow binnen met een groep négociants uit Bordeaux. Ik doe maar net alsof ik druk aan het afvullen ben, maar heb de vuller even dicht gedraaid omdat ik geen flauw benul heb hoe vol het vat is. En ik wil uiteraard geen scène veroorzaken met een overlopend vat of wijn die over de gasten komt. Ik zie het horrorscenario al voor me.
Als de groep is vertrokken, geeft Randolph het wederom aan me over. Inmiddels weet ik dat het ongeveer 2 minuten duurt om het vat te vullen. Toch blijft het heel moeilijk in te schatten hoe vol het vat is; het lampje weerspiegelt weliswaar een glans op de wijn maar je krijgt weinig dieptegevoel. Opeens zie ik dat de wijn al in het gat loopt waar de stop in moet. In een reflex draai ik de hendel van de kraan om, maar in plaats hem dicht te draaien, draai ik hem open! De wijn spuit met evenveel enthousiasme uit het vat als de adrenaline door mijn bloed. Gelukkig weet ik direct daarna de kraan wel dicht te draaien maar het kwaad is geschiet. Ik heb driehoog over een aantal vaten gemorst..
Randolph moet erom lachen: “Jij moet leren van jouw eigen fouten”. Daarna ben ik lange tijd bezig geweest met het schoonmaken van de vaten en vloer. Mocht je echter dit seizoen bij Rustenberg in de vatenkelder komen, zul je ‘mijn (niet zo aristocratische) vaten’ zeker herkennen.
Om te laten zien dat ik van mijn fouten leer, heb ik vervolgens nog een aantal vaten gevuld in een andere kelder. Luke was er heel tevreden over. Aansluitend met Randolph de overgebleven flessen geproefd die Simon Barlow had aangeboden aan de négociants: Peter Barlow 1999 en John X Merriman 2003. De Peter Barlow 1999 is een heel frisse wijn met veel Bordeaux karakter (frisse zuren, finesse, cassis en ceder, zijdezachte tannine, enorme lengte, complexiteit en verrassend frisse afdronk, eigenlijk heel Bordeaux-achtig); de John X Merriman 2003 is duidelijk geconcentreerder en alcoholischer, en howel een Bordeauxblend, meer een Nieuwe Wereldwijn dan de Peter barlow 1999.
Mijn volledig met jonge wijn doorweekte spijkerbroek heb ik ’s middags met de hand gewassen en in de droger gestopt. Een paar uur later kon ik hem weer aan, en geen merlotvlekje meer te zien. ’s Avonds hebben we nog een paar pumpovers gedaan en ben ik in de stromende regen met Sophie, een oenoloog uit Bordeaux die vanaf mei in Aix-en-Provence wijn gaat maken bij Château Calissanne, gaan eten bij restaurant Bhukara (Indisch) in Stellenbosch. De 30.000 studenten die Stellenbosch rijk is laten duidelijk merken dat het weekend is aangebroken; het geeft de stad een heel jeugdig karakter.
Bij terugkomst met Sophie nogmaals de Peter Barlow 1999 en John X Merriman 2003 geproefd. Nog steeds heerlijk.
