Het is zondagmorgen 11 uur. De eindexamens zijn net achter de rug. Het is even wennen wanneer ik eenzaam over het universiteitsterrein scharrel op weg naar de bibliotheek en mij niet begeef in een zwerm van bedrijvige werkbijen. Het statige gebouw, Peter Shields Library genaamd, ligt als een vlaggenschip centraal op het campusgebied. De architectuur van het gebouw is niet bepaald spannend, maar dat heeft in de ogen van een bibliofiel geen prioriteit. Wat telt zijn de boeken. Wanneer ik de poorten van dit boekenparadijs betreed en de electronisch gestuurde deuren achter mij hoor dichtzoemen, zie ik hoe de grijsharige conciërge achter zijn bureau van een kopje koffie en de rust geniet. Ik stel me hem voor als de Petrus van de boekenhemel. Bij het passeren knikt de man vriendelijk met zijn hoofd en gunt mij een glimlach. Even later sta ik onder aan de immens grote trap die naar de vier verdiepingen van het gebouw leidt. Waarom zou een hemel geen verdiepingen kunnen hebben, bedenk ik dan. In tegenstelling tot veel academici ben ik geen persoon die graag in bibliotheken vertoeft, maar voor de “wijnafdeling” maak ik graag een uitzondering. De collectie boeken, tijdschriften en wijnkaarten kent werkelijk zijn weerga niet. Het zijn vijftig traptreden naar de tweede verdieping, waarna ik in de oostelijke vleugel van het gebouw een aparte studeerruimte binnenloop, vernoemd naar de voorzitter van de wijnbouwfaculteit in vroeger jaren, Maynard A. Amerine. Bij elke binnenkomst slaat mijn wijnhart een slag over.
Het is een afgezonderd lokaal waarin aan alles is gedacht. Naast een grote foto in zwart-wit van de bescheiden leermeester zelve zijn de wanden van de entree behangen met tal van internationale onderscheidingen en oorkondes die aan hem zijn opgedragen. De aanwezigheid van vergane glorie zal de studenten vast moeten inspireren tot harder werken. De drie studenten in het lokaal kijken in ieder geval ijverig uit de ramen. Naast de glazen prijzenkast hangt een levensgroot schilderij waarop een prent van een godenfeest zichtbaar is. Bachus schenkt er de wijn. Het herrinnert de studenten aan de eindexamenfeesten die volgen na weken van inspanning. De ruimte is verder modern ingericht en staat geheel in het teken van de wijnbouw. Zelfs de ramen zijn op het zuiden gericht, zodat het zonlicht de afdeling maximaal kan belichten. Interessanter zijn de antieke boeken waarvan een deel achter een glazen venster staat opgesteld. De geur van oude boeken werkt aanstekelijk. De door de jaren versleten, dikke boeken met harde, leren kaften zullen wel niet vaak gelezen worden, want ze zijn veelal Duits- of Franstalig. Toch kom ik hier niet speciaal voor de boeken in speciale uitgaven, maar voor de tijdschriften. Heerlijk ontspannen lezen en af toe stiekem turen naar alle ploeterende studenten om mij heen.
Meer dan 120 tijdschriften liggen hier netjes geordend, in hokjes opgestapeld en gaan over alles wat maar met wijn te maken heeft. Ik wist niet dat er zoveel over wijn te schrijven was. De tijdschriften komen werkelijk van over de hele wereld. De inhoud varieert van puur academisch tot simpele lectuur over een wijnland naar keuze. Vreemd genoeg kan ik het Nederlandse wijnblad Perswijn, voor velen van jullie bekend, niet terugvinden. Het Hollandse wijnmagazine zou eerlijk gezegd niet mogen ontbreken in deze verder zeer uitgebreide collectie. Met alle respect, maar het Nederlandstalige Perswijn doet niet onder voor een “vreemdtalig” magazine zoals het Bulgaarse maandblad ?&B. Ervan uitgaande dat slechts weinig Amerikanen zich de Nederlandse en/ of Bulgaarse taal eigen zijn, heb ik intussen een van mijn professoren al geconfronteerd met het feit dat de Nederlandstaligen (Zuid-Afrikanen meegerekend) het in aantal winnen van de Bulgaren op de wijnbouwfaculteit. De stand: 1 – 0. Al is de inhoud van de bladen verschillend, ze zijn gelijkwaardig in kwaliteit. Voor diegenen die (nog) niet op het Bulgaarse blad ?&B geabonneeerd zijn, zal ik het kort beschrijven. Het in strakke, jaren-tachtig stijl vormgegeven magazine bericht over de Bulgaarse folklore van haar “wijncultuur” en over regionale ontwikkelingen in de wijnbouw. Niet dat mijn Bulgaars zo goed is, maar dat maak ik op uit hun Engelstalige website. Geen reden tot onderscheid lijkt mij. Wanneer de Nederlandse lobby krachtig genoeg blijkt te zijn, moet de redactie van Perswijn niet vreemd opkijken wanneer er binnen afzienbare tijd een aanvraag van UC Davis voor een abonnement op de mat ligt.
Website Bulgaarse blad ?&B: http://www.bulgarianwines.org
