Afgelopen week legde ik de laatste hand aan mijn artikelen voor de laatste editie van Perswijn van dit jaar. Ik sloot de week af met een verslag van een proeverij van wijnen van Château Brane-Cantenac, tweede grand cru classé in Margaux, waar ik afgelopen september bij mocht zijn. Een bijzondere reis door de tijd, die eindigde bij een inmiddels toch wat vermoeide 1928. Grote ster bij de lunch was de Brane-Cantenac 1945. Een monumentale wijn, springlevend nog. Maar ook een wijn uit een tijdperk dat inmiddels definitief voorbij is, zo merkte ook eigenaar Henri Lurton op: ‘We kunnen ons domweg niet meer permitteren dit soort wijnen te maken. Hij was een jaar of veertig compleet ondrinkbaar. Niemand die dat nu nog zou accepteren.’
Onlangs ontmoette ik Edouard Moueix, de nieuwe generatie aan het hoofd van het beroemde handelshuis Moueix in Libourne. Juist deze nieuwe generatie begrijpt als geen ander dat de markt heel erg veranderd is. Hij is tot het inzicht gekomen dat – mede door de geopolitieke spanningen – de Europese markt belangrijk is voor het bedrijf. Daarom reisde hij nu ook naar Amsterdam, wat hij eerder nooit deed, geeft hij schoorvoetend toe. Hij ontmoet tijdens deze reizen sommeliers die hem duidelijk maken dat het lang bewaren van wijnen passé is. Restaurants die wijnen langere tijd wegleggen zijn er nog wel, maar ze zijn wel een zeldzaamheid geworden.
Aan de producenten is het zaak zich aan te passen. Paradoxaal genoeg schiet de klimaatopwarming makers van klassieke wijnen te hulp. Het opgewarmde klimaat zorgt er voor dat het oogsten van rijpe druiven, met rijpe tannine, een stuk gemakkelijker is geworden. Een wijngebied als Bordeaux, waar voorheen vaak wijnen met veel zuren werden gemaakt en een geur die die aan groene paprika deed denken, kent tegenwoordig eigenlijk nog alleen maar rijpe jaren. Uiteraard mede omdat iedereen beter dan wie ook weet dat wachten op rijpheid essentieel is.
Bordeaux is – uiteraard – niet het enige voorbeeld. En de wereld draait ook al lang niet meer om Bordeaux, al moeten ze daar nog erg aan dat idee wennen. Na een proeverij van wijnen onlangs met ons proefpanel schonk ik nog een restje in van de Barolo Bussia 2021 van Aldo Conterno. Een heerlijke wijn, en heerlijk om nu te drinken. Dat zou in het verleden toch absoluut ondenkbaar zijn geweest. Barolo uit klassieke jaren moest toch zeker tien jaar rijpen voor hij enigszins drinkbaar was.
Is dat erg? Wat zal ik zeggen. Zelf ben ik er inmiddels aardig aan gewend geraakt, moet ik zeggen. Het fruit van jonge, rijpe wijnen is gewoonweg heel aantrekkelijk. En omdat de wijnen zo zacht zijn, heb je niet meer dat akelige gevoel van vroeger dat je een soort ‘kindermoord’ aan het plegen was. Je vraagt je zelfs af hoe lang de wijnen nog bewaard kunnen worden, hoewel de makers me blijven verzekeren dat er genoeg tannine in de wijnen zit om ze lang mee te laten gaan. Maar als ik kijk naar recente jaren in Bordeaux dan denk ik alleen bij bepaalde topjaren, zoals 2016 of 2010 de wijnen nog zouden kunnen winnen aan complexiteit en diepgang als je ze langer zou bewaren.Dus je ziet het voor je ogen gebeuren. De wereld van de wijn verandert – sneller dan ooit. En wat doen wij? We veranderen lekker mee – even zo gemakkelijk. Dat die kelder met oude wijnen nooit leeg zal komen – het zij zo.
Ronald de Groot, hoofdredacteur.
