Een paar van de meest bijzondere wijnbezoeken die ik in de loop der jaren heb gebracht waren in de Spaanse wijnstreek Ribera del Duero. Zoals dat aan Peter Sisseck van Dominio de Pingus, die ik in 2013 mocht interviewen, en met wie ik na wat schroom uiteindelijk tot een levendig en ook persoonlijk gesprek kwam. Dat ging onder andere over het verlies van zijn dochter, die vlak daarvoor op twintigjarige leeftijd met haar fiets in Kopenhagen was verongelukt. Het gesprek eindigde met een spontane lunch bij een eenvoudig lokaal restaurant, waar hij me liet genieten van het heerlijkste geroosterde lamsvlees. Zo’n dag vergeet je nooit. Later kreeg ik nog een mailtje van zijn secretaresse dat Sisseck het zo’n fijn gesprek vond. Prachtig toch?
Natuurlijk vergeet ik ook de visites bij Vega Sicilia niet, omdat alles aan dat bedrijf groots en meeslepend is – tot aan de prijs van de wijnen toe. Mooi natuurlijk, maar minder emotioneel. Eigenlijk vooral afstandelijk, aristocratisch.
Een ander bezoek dat me altijd zal bijblijven, was aan Alejandro Fernandez, van de beroemde Tinto Pesquera. Ik weet eerlijk gezegd niet meer exact wanneer dat was. Sinds 2002 helpt mijn archief met digitale foto’s me uit de brand. Maar dit moet zo halverwege de jaren negentig zijn geweest, misschien eerder. Het was destijds even zoeken naar de bodega, helemaal in the middle of nowhere, in het gelijknamige dorpje, dat zinderde van de zomerhitte. Alejandro Fernandez gold destijds als een van de grote vernieuwers van de streek, met krachtige, barrique-gerijpte wijnen. Helemaal naar de Parker-smaak van die tijd. Anders dan Vega Sicilia wilde hij wijnen maken van 100% tinta del país, de lokale variant van de tempranillo. Parker zelve lanceerde de wijnen in de jaren tachtig in de V.S. als dé nieuwe vondst van de streek, concurrent van het destijds almachtige Vega Sicilia.
Een interessante persoonlijkheid dus. Alleen was het probleem dat hij geen woord Engels sprak – en ik geen woord Spaans. Dat werd een lastig gesprek. Met handen en voeten en wat hulp van zijn dochters konden we het gelukkig een beetje oplossen. Maar mijn beste interview werd het niet, dat zult u begrijpen.
Ik moet hier aan terugdenken na het lezen van een bericht over de scheidingsperikelen van de inmiddels 87-jarige Alejandro Fernandez. Hij scheidde ruim drie jaar geleden – je bent nooit te oud om te scheiden, laten we maar zeggen – van Emilia Rivera Rueda. Sindsdien betwist zijn ex, samen met drie dochters, het recht van Fernandez – gesteund door de vierde dochter – om nog gebruik te maken van de merknaam Tinto Pesquera, ooit door hem bedacht en in 1989 als merk geregistreerd. Zijn ex ontzegt hem nu dat recht, als bestuurder van het door hen samen opgerichte bedrijf Alejandro Fernández Tinto Pesquera, S.L. Dit bedrijf zou eigenaar zijn van het merk, zo betoogt ze. Alejandro Fernandez is minderheidsaandeelhouder, dus heeft er geen zeggenschap over. Het kan best waar zijn, dat kan ik uiteraard niet beoordelen, en dat hoef ik gelukkig ook niet. Het is alleen treurig stemmend dat wijn, en in zo’n geval als dit ook veel geld, tot zulke ruzies kan leiden. En het is vooral treurig dat na vijftig jaar lang bouwen aan een mooi merk, het gebruik daarvan je wordt ontzegd door je ruziënde familie. Volgens zijn advocaten moet Fernandez het nu doen met een maandelijkse toelage van € 1500. Een schandalige fooi natuurlijk. Hij lijkt wel een beetje op een popartiest die zijn financiën niet goed heeft geregeld.
Maar of hij nu gelijk heeft of niet, mijn sympathie ligt bij hem, al is het maar vanwege zijn verdiensten voor de streek en voor het merk Tinto Pesquera. En die kunnen ze hem niet afnemen.
Ronald de Groot
