Aangezien bepaalde wijnaanbieders onverminderd en helaas ook ongestraft een loopje nauw nemen met de morele aspecten van hun handel en hordes naïeve wijnconsumenten onverminderd met open ogen in de val van voornoemde kommersanten trappen, moet het onderwerp toch nog maar weer eens een keer aan de orde komen: aanbiedingen. ‘Aanbieding’ is een welhaast magische term.
Ongetwijfeld al opgevoerd op pagina 1 van alle handboeken over psychologie, economie en verkooptechniek. De suggestie van voordeel staat er voor garant dat slachtoffers een waas voor de ogen krijgen waardoor hun kijk op de werkelijkheid er niet beter op wordt. En waardoor ze zich uit hebzucht dubieuze waar laten aansmeren. Zogenaamd ‘grote’ namen tegen zogenaamd ‘kleine’ prijzen. Barolo voor een habbekrats, bijvoorbeeld. Die slachtoffers zijn hoofdzakelijk types die menen verstand van wijn te hebben, maar daar juist niet over beschikken. En die daarom tegenover hun omgeving graag pochen over de geweldige vondst die zo’n onwaarschijnlijk goedkope Barolo wel niet zou bieden. Het welbekende verhaal van de klok en de klepel. Want 100 tegen 1 dat die bewuste Barolo bij een kritische beoordeling genadeloos door het ijs zakt. Maar dat is voor deze doelgroep kennelijk niet zo erg. Die ramsjprijs is veel belangrijker. Hoe goedkoper de wijn, des te beter men hem pretendeert te vinden. Vreemd is alleen wel dat men bij de aanschaf van een automobiel ineens heel andere criteria blijkt aan te leggen en men kennelijk beseft dat zowel kwaliteit als reputatie onvermijdelijk een prijs heeft. Kwestie van elementair logisch nadenken. Wat zeker voor hoger opgeleiden toch niet zo moeilijk zou moeten zijn. Hoewel?
Stel nu eens dat een bepaald type automobiel in een advertentie zou worden aangeboden met daarbij de mededeling dat de dealer het bewuste voertuig in de verkoop heeft voor de helft van wat je er ‘elders’ – let wel: elders in Nederland – voor zou moeten betalen. Zou iemand daar intrappen? Erg waarschijnlijk is dat niet. Bij wijn werkt het trucje kennelijk wel. Naast ronkende teksten, extatische kreten over vermeende punten van al lang niet meer actieve wijncritici zoals de ex-advocaat uit Maryland en gouden medailles behaald bij per definitie totaal onbetrouwbare concoursen, wordt als extra lokkertje bijna standaard gebruik gemaakt van zogenaamde prijsvergelijkingen. Waarbij de aangeboden wijn doorgaans ‘elders’ tweemaal zo duur zijn dan bij de mensvriendelijke ramsjhandel die hem ‘speciaal voor u’ heeft weten te bemachtigen. Er staat alleen nooit bij wie of waar dat ‘elders’ dan wel is. Waardoor de uitspraak volstrekt oncontroleerbaar wordt. De brave KVNW zal deze praktijk die op gespannen voet staat met de reclamecode vast wel met lede ogen aanzien, maar heeft er tot op heden niets concreets tegen gedaan gekregen. Zie de annonces in de zelfbenoemde kwaliteitskranten van vrijdag en zaterdag. Wat wil je ook als je ziet er onder de leden van diezelfde KVNW bedrijven zitten die het met waarheidsgetrouwe informatieverstrekking allemaal niet zo nemen. Daar valt dus weinig heil van te verwachten.
Nee, alleen wanneer de vermeende kenners zouden beseffen dat ze voor het lapje gehouden worden met restpartijtjes van twijfelachtig allooi – want waarom zijn die ‘wereldberoemde topwijnen’ niet al lang verkocht als ze zo geweldig zijn? – dan zouden die een signaal af kunnen geven door zichzelf niet meer voor de gek te houden. Maar helaas, net zoals bepaalde sluwe handelaren hardleers zijn, zo zijn hun in hoogst onwaarschijnlijke sprookjes gelovende afnemers dat ook. Triest, maar waar. Hoe waarschuwde die zo graag opgevoerde wijnadvocaat uit Maryland het regelmatig in zijn nieuwsbrief? Caveat emptor! In goed Nederlands: laat je niet belazeren!
René van Heusden
