Wat een fijne luxe: lekker van het voorjaar genieten in de Languedoc, tussen de wijngaarden van Saint-Chinian. En ondertussen ontvang je berichten van stormen en striemende regen uit Nederland. En als liefhebber ben ik hier heel bevoorrecht. Zo hoef ik maar twintig minuten te lopen door de wijngaarden om bij mijn ‘buurman’, Stéphane Moulinier, de wijnen van de nieuwste jaargang te kunnen proeven. Hij is een van de betere wijnmakers in Saint-Chinian. De druiven voor zijn betere wijnen komen niet van wijngaarden rond het domein, maar van hoge wijngaarden op de schistes, de leisteen-achtige ondergrond van hogerop in de appellation. Zijn vader plantte daar begin jaren tachtig de eerste syrah van de appellation, toen die druif nog niet was toegestaan. Deze wijngaard staat aan de basis van zijn mooiste wijn, de Terrasses Grillées. De 2016 is meesterlijk lekker. Hij trekt ook de ’94 open, de eerste jaargang, en die is mooi gerijpt, maar nog helemaal goed. Wat een traktatie.
Toch is het niet allemaal zo mooi en prachtig. Hij heeft uit Nederland te horen gekregen dat zijn ‘Tradition’, de basiswijn, ‘te rustiek’ is. Hij is te streng voor de smaak van de Nederlandse klant. Hij laat me de nieuwe jaargang proeven, 2018. Eerst de reguliere versie. Lekker sappig, een goede oogst, met fijne zuren van het terroir. Dan komt een versie in het glas met 1 gram suiker per liter. Toegevoegd om hem soepeler te maken -want dat is hem gevraagd. Het blijft aangenaam drinkbaar, maar het gaat toch al ten koste van de levendigheid en frisheid. Tot slot dezelfde wijn, met 2 gram suiker per liter. Dit komt echt niet lekker over, de toevoeging maakt de wijn vlak. Hij vindt het zelf ook niet lekker. Hij hoopt maar dat niet wordt besloten dat deze het wordt. Op Prowein valt het besluit.
Je vraagt je af of onze smaak steeds zoeter wordt. Zeker is dat in veel Italiaanse ‘droge’ rode wijnen ook suiker zit, en wel meer dan deze twee gram. Dat geldt ook voor veel ander rood, bijvoorbeeld uit Argentinië of Chili. Wellicht is het een soort gewenning. Ik ben misschien ouderwets, maar ik vind het een aantasting van de smaak. Het is alsof je een schilder vraagt om een traan op zijn schilderij te zetten, omdat je meer ‘emotie’ wilt voelen. Althans, zo ervaar ik het. Saint-Chinian is een droge rode wijn, die helemaal is uitgegist, en die geen restsuiker bevat. Een wijn die je combineert met een gerecht, en die dan niet te hard is. En die aan typiciteit verliest door er suikerconcentraat aan toe te voegen.
Ik ben heel benieuwd hoe de beslissing zal uitvallen.
Ronald de Groot
