Rosé, hoe lichter hoe lekkerder?

De kleur roze is deze zomer een hot item in de mode. Het geeft iedereen een mooie, zachte uitstraling. Hoe zit het met de wijn in diezelfde kleur? Want daar draait het de laatste jaren vooral om: om de kleur. De rosé uit de Provence bepaalt met zijn lichtbleke zalmtint de markt. Hoe lichter, hoe lekkerder. Maar is dat nou echt zo?

Judge a book…

Jean Philippe Granier, technisch directeur van het CIVL (Conseil Interprofessionnel des Vins du Languedoc) en Elizabeth Gabay (MW), auteur van het boek ‘Rosé, understanding the pink wine revolution’, zijn het daar niet mee eens. Beiden zijn afkomstig uit totaal uiteenlopende wijndisciplines en zeer bekend met de kwaliteit van alle kleuren rosé.

Elisabeth Gabay schrijft in haar boek “de dominantie van een internationale bleekgekleurde rosé zorgt voor een verlies aan originaliteit, creativiteit en authenticiteit van rosés”. Helaas is dat zo, want de markt bepaalt en de producenten volgen. Waarom een donkerdergekleurde rosé maken als deze toch niet verkoopt? De media helpen ook al niet, die tonen in zonnige reclames met fitte, mooie mensen alleen de bleke glazen rosé.

Het grote internationale commerciële succes van de lichtgetinte Provence rosés heeft een enorme invloed. Maar wacht even, wat is er nou het belangrijkst? Het gaat uiteindelijk toch om de smaak? Tuurlijk, het uiterlijk is ook belangrijk. Maar er is niet veel aan als het smaakprofiel van een heel lichtroze rosé net zo bleek is als zijn kleur. Maar is het echt zo erg? Of hebben we het dan over het genre ‘camping’ rosés ?

Slechte kwaliteit rood voor rosé

Volgens Elisabeth zijn er zijn twee categorieën rosé producenten; de ene die overstapte van het maken van rood naar rosé. Deze maakte zijn rosé met de saignée methode die tot 1990 zeer populair was. Het laten aflopen van het sap zorgde voor rosés met veel fruitexpressie en een levendige kleur zoals Bandol. Daar wordt nu 70% van al het fruit gebruik voor rosé. Volgens insiders gaat dit alleen ten koste van rode wijn van slechte kwaliteit.

De andere categorie heeft vanaf het begin een duidelijke keuze gemaakt voor de bleke rosé. Men perst het fruit zacht na een minimale maceratie op de schillen. De kleur blijft zo licht. En de smaak ook, ongecompliceerd fris met iets van fruit.

Geproefd : Rosés uit de Provence, Lanquedoc en Loire

Uit de Provence, van Domaine Ott en van Château Gassier. Twee belangrijke huizen aldaar. Allebei maken ze gastronomische lichtgekleurde, smaakvolle rosés waarbij zuiverheid en elegantie voorop staan. Van Ott proefde ik de ‘instap’rosé BY.OTT 2017: zeer geschikt als dé betere terrasrosé met veel fruit en een lekkere bite. Bijzonder om daarna de Château de Selle 2017 te proeven. Iets totaal anders. Een krachtige, gastronomische rosé met een mooie balans die grote indruk maakt. Zeer complex, van de eerste slok tot de nadronk. Zuren, bitters en fruit hebben allemaal hun plaats in deze wijn. De 946 Rosé van Château Gassier is iets heel anders, maar wel van hetzelfde niveau. We proeven drie jaargangen met een duidelijke ontwikkeling op fles. De 2017 is uitgesproken met intens fruit, mooi vol en rond met spicy tonen. Millésime 2016 is in eerste instantie minder uitgesproken, maar komt in de mond tot zijn volle expressie. Dan de 2015; hoe bedoel je dat rosé niet mooi kan ouderen?! Zacht en romig, met een heel subtiel botertje. Een geweldige combinatie met het delicate vlees van de kreeft, gegaard op de BBQ.

Helemaal niets mis mee, deze Provence rosés. De lichte kleur zit hier de smaak niet in de weg.

In de Lanquedoc wordt heel wat rosé gemaakt. Wel tweemaal zoveel als in de Provence.

Dat moet ook allemaal verkocht worden. En dan is de kleur van al deze rosé toch echt wel belangrijk. Jean Philippe Granier noemt het een terugkeer naar het verleden en zegt dat het weer overwaait, maar niet iedereen wacht dat af. Bijvoorbeeld Olivier Calix van Domaine Sarrat Goundy. Hij zegt zich aan te passen aan de marktvraag, terwijl hij zelf veel liever zijn rosés meer bite zou willen geven. Het resultaat van 2017 met ‘Les Pins’ is een fijne, ziltige rosé met een commercieel kleurtje, maar met genoeg kracht en mineraliteit om hem te schenken bij het eten. Twee andere geproefde aanraders met een minder bleek voorkomen en genoeg karakter om de maaltijd meer kleur te geven zijn: Tête du Bélier, Château Puech Haut 2017 (Uvinum.nl) en Château de Lancyre 2017, Pic Saint Loup (te koop op het Château).

De rosés uit de Loire hebben het moeilijker dan die uit de Languedoc. Ook hier is het voornamelijk heel subtiel qua kleur. Tijdens een overzichtsproeverij vallen de enkele donkerder gekleurde rosés enorm uit de toon. Hier is, behalve het onderscheid in kleur nog iets anders aan de gang. Er wordt hier gevarieerd met het restzoet.

Volgens Elisabeth Gabay halen de meeste mensen voor de combinatie van pink én zoet hun neus op. Maar toch niet iedereen en dan hebben we het vooral over de budgetdrinkers. Onder een bepaalde prijsklasse is iets zoeter best populair. Rosé d’Anjou is al vanaf de jaren ‘70 een populaire wijn voor een breed publiek. Dat is te danken aan een fris-fruitige, lichte zoetigheid met minimaal 7 gram suiker per liter. Voordeel van deze drank is dat er ook weinig alcohol in zit, zo rond de 10,5 %. Een andere klassieker uit het gebied is de Cabernet d’Anjou. Een wijn met meer kleur, alcohol, smaak en restsuiker. Het zoetje is minder opvallend door het verzachtende effect van de suiker op het hogere zuur van de cabernets. Wel meteen een voorbeeld van een rosé met meer kleur en smaak. Een typische wijn uit de Loire en daar draait het om.

Goed gemaakte originaliteit

Enfin, ik ben het eens met de aan het begin geciteerde uitspraak van Elisabeth Gabay. Als er teveel gekeken wordt naar wat de markt wil, gaat dit ten koste van goed gemaakte originaliteit. En die kan intens of lichtgekleurd zijn. Ga als het even kan voor wijn, gemaakt van inheemse druivensoorten, door wijnboeren die niet te veel buigen voor de commercie. In wat voor kleur dan ook.

Petri Houweling

Importeurs: Fourcroy (Domaine Ott), Jacobus Boelen (Château Gassier)