René van Heusden trotseert fileleed voor een heuse hoogmis van de Bourgogne: een proeverij van Domaine de la Romanée-Conti (u leest het goed). Verzamelaars zijn vreemd volk, concludeert hij. “Ze zijn exact het tegenovergestelde van de Aldi- en Lidlgangers. Duur is goed en avontuur is uit den boze.”
| Maandagochtend. Om half zeven al achter het stuur om toch vooral maar op tijd in Amsterdam te kunnen zijn. Op een beschaafd tijdstip doen we daar iets van anderhalf uur over, maar het bleek weer eens ‘iets drukker dan normaal’. Vanwege een beetje regen. Gelukkig bleek er na een iets verlate aankomst op de plaats van handeling, het Amstel Hotel, niets aan de hand. Grote gebeurtenissen beginnen immers altijd wat later. Al was het maar om de spanning op te bouwen. De grote gebeurtenis in kwestie was de Hoogmis voor Bourgogne, te weten een proeverij van Domaine de la Romanée-Conti onder leiding van Aubert de Villaine zelf. Dat maak je in je leven niet zo vaak mee, ook niet als alom gewaardeerd wijnschrijver. Alle eer voor de organisatie van dit evenement gaat naar Henk Maas, die op ‘deze wijze het 15-jarig bestaan van zijn zaak ‘Le Vin en direct’ enige luister wilde geven. Maas heeft iets met DRC, mild uitgedrukt. Of liever; hij is er helemaal idolaat van! En het woord ‘kinderachtig’ komt in zijn vocabulaire niet voor. Een unieke proeverij dus en bijgevolg een ‘hot ticket’. Maar als Pers hoeven we ons over ticketprijzen gelukkig geen zorgen te maken. Het werd een memorabele bijeenkomst, gehuld in een religieuze sfeer. Met ingewijden en uitverkorenen die deelachtig zullen worden aan het Grote Mysterie. Nog aardiger dan wijn zelf is immers het randgebeuren rond het product. Het subcultuurtje dat er mee samenhangt. Vooral in kringen van zelfverklaarde Bourgognekenners neemt dat buitengewoon fascinerende vormen aan. Ze vormen een soort geheim genootschap, zo lijkt het wel. En dat geldt natuurlijk helemaal voor het old boys netwerk van onduidelijke medici en hard werkende zakenlieden met bovenmodaal inkomen die zich het verzamelen en drinken van DRC-wijnen kunnen permitteren. Zoals bekend is dat een vrij kostbare aangelegenheid. Bij ‘Le Vin en direct’ bewaart men in dezen discretie; prijzen worden enkel op aanvraag verstrekt. Opvallende types trouwens, die verzamelaars. Mensen die vaak meer geïnteresseerd lijken in de Grote Naam op het etiket dan in de inhoud, die liever vertrouwen op Parkerpunten dan op eigen oordeel en die al helemaal niet aan blindproeven wensen te doen. Ze zijn exact het tegenovergestelde van de Aldi- en Lidlgangers. Duur = goed versus goedkoop = goed. Avontuur is in beide gevallen uit den boze. Van kennisvergroting word je namelijk alleen maar onzeker. De Spiegelzaal zat bijna helemaal vol. Met vrijwel uitsluitend manspersonen en slechts een onthutsend klein aantal vrouwen. Het waren er alles bij elkaar maar een stuk of vijf. En beetje een hengstenbal dus. Zou die afwezigheid van vrouwen ermee te maken hebben gehad dat er geen vrouwelijke collectioneurs bestaan? En ook iets met hun rationele denkwijze? Mannen die iets met wijn hebben en in plaats van postzegels flessen verzamelen kun je daar moeilijk van betichten. Behalve het Bourgognegenootschap ontwaarden we interessant genoeg ook de twee volksschrijvers die zich in de regel bezighouden met het plebse werk. Ach, ook hen is kennelijk niets menselijks vreemd. En natuurlijk de nodige sommeliers van betere zaken in den lande. Benieuwd eigenlijk hoe die hun prijzen voor DRC-wijnen calculeren. Hoewel? Een hard werkend, maar modaal verdienend mens wil daar eigenlijk maar liever niet aan denken. Maar ter zake. Aubert de Villaine sprak zijn gehoor toe over het mysterie van terroir en over de wijnen in een soort Engels dat sterk deed denken aan Allo, allo. Vreemd toch dat zoiets nodig is een land waar men altijd pretendeert zo goed ‘zijn talen’ te spreken. En met een zaal vol beter opgeleiden. De Villaine was uiteraard positief over zijn wijnen, maar gelukkig niet geheel onrealistisch. Ook al ging het om DRC, de serie 2004 bleek geen onverdeeld succes. Dat kon ook moeilijk gelet op de ongunstige meteorologische omstandigheden tijdens een groot deel van het groeiseizoen. Eufemistisch gezegd leiden zulke jaren in de Bourgogne tot ‘elegante, frisse wijnen met finesse’, het equivalent van men in Bordeaux ‘klassiek’ zou noemen. Aan de lichte kant dus. Gelukkig lieten diverse wijnen in de serie wel degelijk zien waarom DRC zo’n grote naam heeft. De La Tâche 2004 bijvoorbeeld en de Romanée-Conti van hetzelfde jaar. Ronduit fabelachtig was de Romanée-Saint-Vivant uit 1999 – een groot jaar. Idem dito Montrachet 2003. Spul dat je dus niet uitspuugt, maar discreet ook even op ‘verteerbaarheid’ beoordeelt. Mon Dieu, daar trotseer je graag al dat fileleed voor. Het feestje werd in stijl afgeslopen met een decente warme middagmaaltijd in La Rive (Grootspraak 8, 3 trosjes) met nog meer fijne Bourgognewijnen van ‘Le Vin en direct’. Inclusief een jéroboam Grands Échézeaux 1993. Aardigheidje tussendoor van gastheer Henk Maas. Het blijft alleen wel een wat aparte zaak, dat La Rive. Want wie zet er nu als net etablissement een plaquette van een platte gids als Lekker pontificaal te kijk? Nota bene tussen twee joekels van DRC-flessen. Enne, waarom kregen we zelfs na een tweede keer nadrukkelijk vragen die wijnkaart nog steeds niet te zien? Werden we soms aangezien voor een informant van HD’s Meldpunt Miswijn? Of heeft de accijnsverhoging van 1 januari geleid tot al weer een onvermijdelijke prijsaanpassing van de Moët? Maar een uniek partijtje was het wel! Zie voor notities van de geproefde wijnen het artikel in Perswijn nummer 3. René van Heusden |  Aubert de Villaine Henk Maas |
