De Stelling

Rubriek met Wingerdgriep
U merkt kinderziektes (dus niet alleen de Wingerdgriep) plagen deze rubriek nog een beetje. Met sluitingsdata van de discussies wordt gespeeld en de vormgeving van rubriek varieert nog sterk. Hopelijk heeft u er net als wij alle vertrouwen in dat het alleen maar beter kan worden!

Noële Ruitenberg

De Stelling voor Perswijn n˚7:

Het prijsdenken van de wijndrinker kleurt de wijnwereld minder mooi

U ziet deze keer een meer open stelling. Waarom vrezen mensen om teveel te betalen voor wijn? Dat zou ik graag begrijpen. Bij veel mensen ervaar ik de angst om teveel te betalen. Die angst lijkt hun bij hun wijnaankoop sterker te leiden dan andere zaken als kwaliteit of puurheid van de wijn. Ik betwijfel of die angst de wijnwereld niet een beetje grijs begint te kleuren…

Reacties kunnen naar: wijnpers@wijnpers.nl

Voorlopige stuitdatum van deze stellingronde: 4 oktober 2006
Bespreking in Perswijn nummer 7 (november)

Wat is een wijn waard? Wat heb je er als consument voor over, wat is duur en wat is goedkoop? Het schijnt zo te zijn dat veel consumenten op basis van prijs kopen, het liefst een lage prijs. Zo ontstaat een neerwaartse spiraal, die uiteindelijk de wijnboer treft. Iedereen wil wat verdienen, dus de winkelier vraagt een lagere prijs aan de leverancier en de leverancier geeft minder aan de producent.
Als je het zo bekijkt, gaat dat op den duur ten koste van kwaliteit. Want de producent bespaart op zijn kosten door meer tonnen per hectare te oogsten of het onderhoud aan de wijngaard even te laten zitten.

Maar slimme jongens zullen anders denken. Waarde toevoegen aan je wijn, waarde creëren door je te onderscheiden. Je verzint een nieuw label, maakt een andere blend, een vernieuwende verpakking, een reserve versie van je gewone wijn.  OK, sommige producenten kunnen dat niet. Zij zullen op den duur misschien failliet gaan. Is dat erg? Nee, dat hoort erbij. Andere zullen er sterker uitkomen.
En de liefhebber, de consument? Die wint alleen maar. Een deel koopt voor weinig zijn wijntje, een ander deel gaat aan de haal met die nieuwe wijnen. Zij betalen wat meer en halen daar voldoening uit. Kunnen ze het niet meer vinden in de supermarkt, dan ontstaat er ruimte voor speciaalzaken.

Een fles wijn is niet alleen het vocht in de fles, maar zeker ook het opgeroepen gevoel bij de koper. Laat het ‘wijnschap’ er gekleurd, vernieuwd en modern uitzien, goed voor iedereen!

Kleine prijzen – kleine wijnen
De bladeren vallen weer, dus binnenkort is het weer tijd voor omfietswijnen en sterrenregens. Heel respectabel en legitiem allemaal, maar hiermee zou wel eens de indruk kunnen worden gewekt dat de wijnwereld uit niets anders bestaat dan uit wijnen van onder de € 5. Dat is echter niet zo –droom zacht zou ik zeggen. Uit de gemiddelde prijs die in Nederland wordt betaald voor een fles wijn –het afgelopen jaar gedaald van € 2,68 tot € 2,63, zoals het wijninformatiecentrum binnenkort bekend zal maken- zouden we het bijna wel denken. Te hopen valt dat de koper zich realiseert wát hij op dat moment koopt: een industrieel product, dat waar ook ter wereld gemaakt kan worden, en dat dus eigenlijk ook geen relatie meer heeft met zijn oorsprong, hoogstens met de druif. Optimisten menen dat deze wijnen een opstap vormen tot het drinken van betere wijn, ooit, later. Pessimisten zien het anders: de overschotten wereldwijd drukken de prijzen alleen maar verder en Europese wijnen, de terroirgetypeerde, frisse en elegante exemplaren leggen het loodje tegen Australische, Chileense, Argentijnse wijnen, noem maar op, die voor dumpprijzen op de wereldmarkt komen. Het stemt niet vrolijk. En als er dan Europese wijnen zijn die succes hebben, dan zijn het eveneens de merkwijnen zonder eigen gezicht die meer en meer het beeld bepalen, wijnen die gemaakt zijn in dezelfde stijl als die van de nieuwe wereld. Het is als bij mooie kazen of een goed stuk vlees: niemand weet op een gegeven moment nog hoe dat smaakt, de traditie en eigen karakter gaan verloren. Chablis smaakt nu nog naar Chablis, maar wellicht wordt men ook daar ooit gedwongen om op het etiket te zetten dat het vooral toch ook ‘Chardonnay’ is. Dat zou toch een stap te ver zijn.
Daarnaast zijn er discount-bedrijven die wijnen inkopen onder de productiekosten, of die wijnen verkopen onder de inkoopprijs. De consument lijkt in eerste instantie de winnaar. Maar dat is slechts schijn. De bedrijven die deze wijnen leveren zetten de markt onder druk, gaan failliet of zorgen voor een algemene druk op de prijzen, zodat ook de gezonde bedrijven ten onder gaan. Port is daar onder andere een voorbeeld van. Te goedkope port vormt een bedreiging van de markt als geheel en consumenten die deze wijnen kopen, dragen hun steentje bij aan de vernietiging van de traditionele wijnbouw in het Dourodal.

Robèrt Koopman

******

Géén cent teveel, hoor!

Op http://www.christiancallec.com/ leest u in de september editorial met de titel ‘Géén cent teveel, hoor!’ de mening van Christian Callec over deze Stelling. Door omstandigheden reageert hij bij wijze van uitzondering slechts op deze manier.

******

Reactie van John Navarro:

Teveel wijndrinkers weten helemaal niet dat de wereld er mooier uitziet als ze mooie(re) (lees wat duurdere) wijnen zouden drinken! Die W.S.V.D` ers (Wijn Smaak Vervlakking Deskundigen) die het nodig vinden om wijngidsen te maken… ‘dat je in de supermarkt van die heerlijke wijnen kunt krijgen’ (voor weinig geld wel te verstaan) sterken de gedachten van de massa wijndrinkers. Die wijn- smaak-vervlakking-deskundigen uit het Amsterdamse verdienen toch hun geld wel met hun wijngidsen die volgens mij in veel gevallen weinig nut hebben omdat je vaak de wijnen die zij erin omschrijven niet, – net niet meer, of helemaal niet kunt krijgen. Desalniettemin ben ik al veel mensen tegengekomen die denken dat wijn volgens die gidsen ( tot € 5,00) ook wel goed zal zijn en gaan de boer op met de gids in de hand. Hulde aan de wijn-smaak-vervlakking-deskundigen die de industrieel gemaakte Cola-wijnen hiermee verder stimuleren. En de goede gespecialiseerde hardwerkende importeur/wijnhandel maar klagen omdat zij hun met zorg geselecteerde wijnen maar moeilijk kwijt kunnen!

Praktijkvoorbeeld

Regelmatig ben ik mensen tegengekomen op particulieren wijnproeverijen die dikwijls over ‘de goede wijnen van de supermarkt beginnen’! Dan laat ik ze een fles van hun selectie openmaken, en ik maak er een open van de onze. Het is simpel. Nooit is het voorgekomen dat onze wijnen het af lieten weten. Maar dan komt het. De wijn van diezelfde druivensoort kost in de supermarkt (liter) € 2,89 en de wijn die je als gespecialiseerde wijnhandel laat proeven (een hele andere uiteraard)  moet voor de consument € 8,25 kosten…met een heel verhaal wat tot veler verbeelding spreekt…De mensen vinden je praktijkverhalen…’prachtig…nostalgisch…charmant, die heerlijke wijnen direct van de wijnboer’. Maar…de prijs van die heerlijke wijn, dáár zit voor veel mensen het probleem en dan wordt het voor sommigen (om niet te zeggen voor steeds meer mensen) wel moeilijk. Vervolgens hebben ze een leerzame avond gehad en heb je een halve wijncursus gegeven, – bedanken ze je voor de fantastische wijnavond waar ze ‘mooie wijnen ontdekt hebben’, en gaan weer ‘heerlijke’ wijnen halen bij de supermarkt.

Op naar de verdere smaakvervlakking. Want dat wil het volk. Gewoon in de wijnpas lopen bij de supermarkt. En dadelijk krijg je ook nog een restaurant daar. Kun je een goedkope ‘lekkere’ maaltijd nemen met een ‘lekker’ blikje wijn, goed gekoeld rood of wit het maakt niet uit. McDonaldisering. Lekker?!? voor weinig. Daar gaat het om. Lekker?!? Laat ze toch, want dat willen de mensen.

Vraag je verder niks af, maar bedenk dat jij wel beter weet.

Het drinken van echte mooie en toch betaalbare natuurwijnen die met hart en ziel gemaakt zijn door die wijnboerfamilie`s is langzamerhand alleen nog weggelegd voor mensen die te maken hebben met de wijnhandel, heb ik het idee. Alleen is het dan ‘echte’ nostalgie geworden, maar daar kan niemand van leven. Jammer.

Kleine prijzen kleine wijnen is de stelling van Ronald de Groot. Gelukkig. Hij is nog een van de weinige uit de wijnmedia die het begrijpt en het durft te zeggen. Maar zelfs de iets duurdere wijnen vinden veel consumenten al te duur. Eigenlijk zouden we een wijn-cultuur-omslag moeten maken in Nederland waar meer consumenten de gelegenheid krijgen ook betere wijnen te kunnen ontdekken. Perswijn is daar overigens al mee begonnen door meer consumenten toe te laten op proeverijen van ‘betere’ wijnen. Het is te hopen dat die wijn- smaak vervlakking deskundigen van die wijn smaak vervlakking gidsen dan ook langs komen. Kunnen ze ook eens goede wijnen ontdekken, en vooral promoten. Verdienen de betere wijnmakers ook wat!

Ik mag niet onvermeld laten dat er gelukkig altijd mensen overblijven die wel een redelijke prijs voor goede wijnen willen en kunnen betalen. Maar helaas is die groep de laatste jaren sterk afgenomen.

Onwetendheid, onervaren, niet willen ontdekken, massadenken, het er niet voor over hebben, je niet willen onderscheiden, domweg niet weten waar wat te halen is, geen geld er voor hebben,…daarom vrezen mensen om teveel te betalen voor (betere) wijn…!

 John Navarro voor Perswijn september 2006.

Hiermee wil ik even reageren op de stelling “Waarom vrezen mensen om teveel te betalen voor wijn”.
Het betoog van Udo Göebel spreekt de optimist in mij aan: goedkope en betrouwbare basiswijn voor de massa en individuele kwaliteitsprodukten voor liefhebbers. Drinkers van goedkope wijn “promoveren” tot liefhebbers van kwaliteitswijnen. Dat klinkt aangenaam maar is te mooi om waar te zijn.
Het betoog van Ronald de Groot spreekt de realist in mij aan: een algehele smaaknivellering zal ervoor zorgen dat wijn als een industrieël, uniform frisdrankprodukt zal worden gezien, net als de producten van bijvoorbeeld de welbekende hamburgerketen. Deze nivellering komt ook terug in het koopgedrag van de massa: het liefst wachten tot de jaarlijkse uitverkoop, dan lekker (goed)koopjes bij de vakhandel inslaan en de rest van het jaar flessen van
4 euro bij de supermarkt kopen.
Aangezien de mening van de massa steeds beeldvormender is zal deze het imago van wijn nog meer aantasten.
Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Een fles “doe maar gewoon” mag dan ook niet meer dan enkele euro’s kosten. Dat is voor de massa tenslotte al gek genoeg. Kwaliteit telt niet, de prijs welwant wijn is slechts een “produkt”.
Bovendien zal de nivellering tot verregaande schaalvergroting en het ontstaan van wijnreuzen leiden.
Die heel grote bedrijven zullen de individuele domeinen opslokken waarne wij wij ons gelukkig mogen prijzen als de wijnmolochen ons trakteren op een speciale cuvée of Bin van een bepaald “block”.
Het begon met de verkoop van particulier bezit aan verzekeringsmaatschappijen en investeringsmaatschappijen en gedwongen door de opkomst van populaire frisdrankwijnen uit de “nieuwe”
landen zullen er steeds minder individuele bedrijven met unieke wijnen over blijven.
De toverwoorden zijn schaalvergroting, winstmaximalisatie, rendement, uniforme kwaliteit, beschikbaarheid.
Doet mij denken aan een oud artikel van Rene van Heusden: stop de de-mythificatie van wijn, ik zal er vanavond een mooie Riesling op drinken, proost!
Nico Meier